Ο ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ (μετά το 1929)

Ο Κύκλος της Βιέννης (γερμανικά: Wiener Kreis) του Λογικού Εμπειρισμού αποτελούνταν από μια ομάδα φιλοσόφων και επιστημόνων που προέρχονταν από τις φυσικές και κοινωνικές επιστήμες, τη λογική και τα μαθηματικά. Η εν λόγω ομάδα που συναντιώνταν τακτικά από το 1924 έως το 1936 στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, υπό την προεδρία του Moritz Schlick και με τακτικά μέλη τους Hans Hahn, Philipp Frank, Otto Neurath, Rudolf Carnap, Herbert Feigl, Richard von Mises, Karl Menger, Kurt Gödel, Friedrich Waismann, Felix Kaufmann, Viktor Kraft και Edgar Zilsel.

Κατά την εποχή του Αυστροφασισμού και μετά την προσάρτηση της Αυστρίας από τη ναζιστική Γερμανία, τα περισσότερα μέλη του Κύκλου της Βιέννης αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Η δολοφονία του Schlick, το 1936, από έναν πρώην φοιτητή του, έθεσε τέλος στον Κύκλο της Βιέννης στην Αυστρία.

Η φιλοσοφική θέση του Κύκλου της Βιέννης ονομάστηκε λογικός εμπειρισμός (γερμανικά: logischer Empirismus), λογικός θετικισμός ή νεοθετικισμός. Επηρεάστηκε από τους Ernst Mach, David Hilbert, τον γαλλικό συμβατισμό (Henri Poincaré και Pierre Duhem), Gottlob Frege, Bertrand Russell, Ludwig Wittgenstein και Albert Einstein . Ο Κύκλος της Βιέννης ήταν πλουραλιστικός και αφοσιωμένος στα ιδανικά του Διαφωτισμού. Στόχος του ήταν να κάνει τη φιλοσοφία επιστημονική με τη βοήθεια της σύγχρονης λογικής . Εκσυγχρονίζοντας τον εμπειρισμό, αναζήτησε ένα εμπειρικό κριτήριο ώστε να αποδώσει τη σημασία τους στα πράγματα, ενοποίησε τις επιστήμες και άσκησε κριτική στη Μεταφυσική, ως κενή νοήματος.

Η λογική ανάλυση δείχνει ότι υπάρχουν δύο διαφορετικά είδη προτάσεων. Ένα είδος περιλαμβάνει προτάσεις αναγώγιμες σε απλούστερες, με εμπειρικό περιεχόμενο. Το άλλο είδος περιλαμβάνει προτάσεις μη αναγώγιμες σε εμπειρικές και έτσι κενές περιεχομένου. Οι μεταφυσικές προτάσεις ανήκουν σε αυτό το δεύτερο είδος και επομένως δεν έχουν νόημα. Ως εκ τούτου, πολλά φιλοσοφικά προβλήματα απορρίπτονται ως ψευδο-προβλήματα που προκύπτουν από λογικά λάθη, ενώ άλλα ερμηνεύονται εκ νέου ως εμπειρικές προτάσεις και ως εκ τούτου αποτελούν αντικείμενο επιστημονικών ερευνών. Μια πηγή των λογικών λαθών που προέρχονται από τη Μεταφυσική, είναι η αμφισημία της φυσικής γλώσσας . "Η συνηθισμένη γλώσσα για παράδειγμα χρησιμοποιεί το ίδιο μέρος του λόγου, το ουσιαστικό, για πράγματα (« μήλο ») καθώς και για ποιότητες (« σκληρότητα »), σχέσεις (« φιλία ») και διαδικασίες (« ύπνος »). Επομένως παραπλανά κάποιον στο να αντιλαμβάνεται λειτουργικές έννοιες ως αντικείμενα, οδηγεί σε μια πρακτική αντίληψη των λειτουργικών εννοιών ". Μια άλλη πηγή λαθών είναι "η ιδέα ότι η σκέψη μπορεί είτε να οδηγήσει στη γνώση εξ ιδίων ικανοτήτων χωρίς να χρησιμοποιήσει κανένα εμπειρικό υλικό, ή τουλάχιστον να φτάσει σε νέα περιεχόμενα επαγωγικά από δεδομένες καταστάσεις". Η αναλυτική γνώση (αντί της συνθετικής κατά Ιμμάνουελ Καντ), προτάσεις θεωρούμενες αληθείς άνευ προσφυγής στην εμπειρία, απορρίπτεται ως γνωστική προσέγγιση από τον κύκλο της Βιέννης a priori. Τα μαθηματικά, τα οποία εκ πρώτης όψεως αποτελούν ένα παράδειγμα αναγκαία έγκυρης αναλυτικής γνώσης προερχόμενης μόνο από καθαρό λόγο, έχουν αντίθετα ταυτολογικό χαρακτήρα. Τα μαθηματικά και η λογική είναι βέβαια αποδεκτά από το Κύκλο της Βιέννης ως a priori αναλυτικές προτάσεις, μαζί με το δεύτερο είδος αποδεκτών προτάσεων, τις συνθετικές προτάσεις που αληθεύουν a posteriori, μετά την αξιοποίηση της εμπειρίας (δηλ. οι επιστημονικές προτάσεις).