2022: Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ρώσοι αυτονομιστές εορτάζουν την Ημέρα της Νίκης στο Ντονέτσκ, πρωτεύουσα της μη αναγνωρισμένης Λαϊκής Δημοκρατία του Ντόνετσκ, στις 9 Μαΐου 2018.

Η ρωσο-ουκρανική πολεμική σύγκρουση είναι μια συνεχιζόμενη και παρατεταμένη αντίθεση που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2014, με τη συμμετοχή κυρίως της Ρωσίας και των φιλορωσικών δυνάμεων από τη μία πλευρά και της Ουκρανίας από την άλλη, με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο πόλεμος επικεντρώθηκε στο καθεστώς της Κριμαίας, που αναγνωρίζεται διεθνώς και σε μεγάλο βαθμό ως μέρος της Ουκρανίας.

Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά διανύουμε ήδη τον τρίτο μήνα της πολεμικής εισβολής της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία και ουδείς μπορεί να προβλέψει με σιγουριά πότε θα τελειώσει ο πόλεμος. Ουδείς, εκτός του Ρώσου προέδρου Πούτιν φυσικά. Ο ισχυρός άνδρας του Κρεμλίνου φαίνεται να κατέλαβε εξαπίνης τη διεθνή κοινότητα με την έκταση και τη σφοδρότητα της ρωσικής εισβολής.

Η Μόσχα δίνει μεγάλη σημασία στο θαλάσσιο μέτωπο, σε λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας. Η κατάληψη του νησιού Zmiiny (Νησί των Φιδιών),που βρίσκεται μόλις 45 χιλιόμετρα από τις ακτές της Ρουμανίας, δίνει στη Μόσχα τη δυνατότητα να απομονώσει το ουκρανικό λιμάνι της Οδησσού, εμποδίζοντας το Κίεβο να ασκήσει οποιαδήποτε ναυτική σύνδεση με τους δυτικούς εταίρους. Η πιθανή ανάπτυξη ρωσικών τακτικών πυραύλων εδάφους-εδάφους και εδάφους-αέρος στη νησίδα θα κρατούσε υπό έλεγχο τη σημαντική πολυεθνική βάση του ΝΑΤΟ «Μιχαήλ Κογκιλνιτσεάνου», κοντά στην Κωνστάντζα, αναστέλλοντας ενδεχόμενη αντεπίθεση. Το νησάκι αυτό στα χέρια των Ρώσων, διευκολύνει επίσης μια πιθανή αεροπορική γέφυρα μεταξύ της Σεβαστούπολης (Κριμαία) και του στρατιωτικού αεροδρομίου της Τιράσπολ (Υπερδνειστερία).

Η κυριαρχία σε ολόκληρη τη βόρεια ακτή της Μαύρης Θάλασσας θα ενίσχυε ταυτόχρονα τον μονοπωλιακό έλεγχο της Μόσχας και τη μετατροπή της σε «ρωσική λίμνη». Η σημασία που δίνει η Μόσχα, δείχνει ότι οι γεωοικονομικοί, γεωστρατηγικοί και γεωπολιτισμικοί στόχοι της Ρωσίας για την μελλοντική Ουκρανία,είναι πολύ φιλόδοξοι. Η ερείπωση της Μαριούπολης είναι απόδειξη αυτών των προθέσεων.

Τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της εισβολής στην Ουκρανία, πολλοί αναλυτές αμφέβαλλαν ότι ο Πούτιν θα ξεκινούσε πράγματι έναν τόσο μεγάλης κλίμακας πόλεμο. Φαίνεται όμως ότι πίσω από την επιλογή αυτή κρύβεται ένα άλλο πρόσωπο, που επηρεάζει καθοριστικά τον Πούτιν και θα παίξει βαρύνοντα ρόλο στην εξέλιξη του πολέμου: Πρόκειται για τον υπουργό Αμυνας, Σεργκέι Σόιγκου, που έχει πείσει τον Πούτιν ότι «ο στρατός μπορεί να πετύχει εκεί όπου είχε αποτυγχάνει η FSB- η ρωσική μυστική υπηρεσία». Ο Σόιγκου φαίνεται ότι ήταν αυτός που έπεισε τον Ρώσο πρόεδρο στην κρίσιμη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Κρεμλίνου, να προχωρήσει σε ολομέτωπη στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, και να μην περιοριστεί απλά στην κατάληψη των ρωσόφωνων περιοχών του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ. Σπουδαγμένος μηχανικός, ο Σόιγκου δεν είχε υπηρετήσει επαγγελματικά στον στρατό και δεν είχε φήμη στη στρατιωτική ιεραρχία. Ως υπουργός Αμυνας όμως, είχε δύο σημαντικές επιτυχίες: Στην κατάληψη της Κριμαίας το 2014 και την αλλαγή των εξελίξεων στον Συριακό εμφύλιο πόλεμο, πραγματοποιώντας μια αποφασιστική στρατιωτική επέμβαση τον Σεπτέμβριο του 2015. Με σχετικά χαμηλό κόστος για τα ίδια τα ρωσικά στρατεύματα, ο Σόιγκου γύρισε γρήγορα την πορεία του πολέμου, ενισχύοντας τον σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασσαντ.

Οι στρατιωτικές επιτυχίες στην Κριμαία και τη Συρία είχαν μια άλλη σημαντική συνέπεια: έφεραν τους Ρώσους ολιγάρχες πιο κοντά στον στρατό και συνέβαλαν στη δημιουργία ενός νέου ρωσικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Το παράδοξο είναι μάλιστα ότι αυτό το νέο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα προήλθε από τις προηγούμενες δυτικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη ρωσική ελίτ μετά την προσάρτηση της Κριμαίας. Εξαιτίας αυτών των κυρώσεων, πολλοί ολιγάρχες έχασαν χρήματα και συμβόλαια στη Δύση. Για να τους αποζημιώσει, ο πρόεδρος Πούτιν έσπευσε να τους βοηθήσει παρέχοντας στις εταιρείες τους τεράστια στρατιωτικά συμβόλαια. Για παράδειγμα, πριν επιβληθούν οι κυρώσεις, η Siemens τροφοδοτούσε με κινητήρες το ρωσικό ναυτικό. Σήμερα, το κάνει η ρωσική «Ural Mining and Metallurgical Company», μια ρωσική εταιρεία, έχει αυτή τη σύμβαση.

Φαίνεται πάντως ότι προς το παρόν, ο ρωσικός στρατός συναντά σκληρή αντίσταση από τις ουκρανικές μονάδες. Η Ρωσία έχει περίπου 900.000 στρατιώτες, το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο μετά από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών, την πέμπτη μεγαλύτερη αμυντική δαπάνη σε παγκόσμια κλίμακα το 2021 και σημαντική μαχητική εμπειρία που έχει συσσωρευτεί σε πολλαπλές επιχειρήσεις τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Οι ουκρανικές δυνάμεις που αντιτίθενται σε αυτόν τον Γολιάθ έχουν ετήσιο προϋπολογισμό που είναι μικρότερος από το ένα δέκατο του ρωσικού. Η δύναμη του ουκρανικού στρατού, από την άλλη πλευρά, είναι το κίνητρο. Εκτός από τους 200.000 άνδρες, υπάρχουν και 900.000 έφεδροι και χιλιάδες εθελοντές που παίρνουν τα όπλα, είναι έτοιμοι να πεθάνουν για να υπερασπιστούν αυτή τη χώρα. Υπάρχει βέβαια και η διεθνής βοήθεια από τις χώρες του ΝΑΤΟ σε στρατιωτικό εξοπλισμό.

Στο ανατολικό μέτωπο σφοδρές μάχες διεξάγονται κοντά στο Χάρκοβο. «Η κατάσταση στην κατεύθυνση του Χάρκοβο είναι δύσκολη, αλλά οι αμυντικές δυνάμεις της Ουκρανίας αποκρούουν τον επιτιθέμενο», ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο στρατός.

Ένα στρατιωτικό αεροσκάφος της Ουκρανίας με 14 επιβαίνοντες συνετρίβη περίπου 20 χλμ. νότια του Κιέβου εν μέσω αναφορών για πολλαπλές επιθέσεις γύρω από την πρωτεύουσα.

Η Ρωσία κατέλαβε το διεθνές αεροδρόμιο Antonov στο Χοστομέλ, σε απόσταση μόλις 15’ δυτικά του περιφερειακού του Κιέβου, μετά από επίθεση με ελικόπτερα Mi-8.

Η ρωσική επίθεση μπορεί να αποσκοπεί στη μεταφορά αερομεταφερόμενων ρωσικών δυνάμεων και ένας από τους στόχους του Πούτιν είναι «να απομακρύνει την ηγεσία» τηγς Ουκρανίας.

Το υπουργείο Εσωτερικών της Ουκρανίας από την πλευρά του ανακοίνωσε ότι κατέρριψε τρία ρωσικά ελικόπτερα. Αξιωματούχοι των συνόρων υποστηρίζουν πως ο ρωσικός στρατός έχει εισέλθει στο Κίεβο.

Η Ρωσία εξαπέλυσε μπαράζ επιθέσεων σε ολόκληρη τη χώρα με πυραύλους, αεροπορικές επιθέσεις και βολές πυροβολικού, ένα δεύτερο κύμα πυραυλικής επίθεσης στο Κίεβο, επιθέσεις από πέντε περιοχές, περιλαμβανομένης της Κριμαίας στα νότια και της Λευκορωσίας στα βόρεια και ίλες ρωσικών αρμάτων μάχης σε όλη τη νοτιοανατολική χώρα.

34.000 οπλισμένοι φιλορώσοι αυτονομιστές βρίσκονται στις αποσχισθείσες «Λαϊκές Δημοκρατίες» του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ, δηλαδή περίπου τα δύο τρίτα των συνολικών χερσαίων δυνάμεων της Ρωσίας. Η εισβολή στην Ουκρανία είναι η μεγαλύτερη που γνώρισε ο πλανήτης από την υπό τις ΗΠΑ επέμβαση στο Ιράκ το 2003.

Ο Πούτιν θέλει να προχωρήσει σε «αλλαγή καθεστώτος» κυκλώνοντας την πρωτεύουσα της Ουκρανίας και ελπίζοντας να εκδιώξει τον Πρόεδρο Βολόντιμιρ Ζελένσκι χωρίς να αντιμετωπίσει σθεναρή αντίσταση μέσα στην πόλη και να τον αντικαταστήσει με «μαριονέτα» του.

Η Ουκρανία διαθέτει τακτικό στρατό 125.600 ανδρών, σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Σπουδών (IISS), αλλά έχει κινητοποιήσει μέχρι στιγμής τουλάχιστον 36.000 εφέδρους με τον Ζελένσκι να ανακοινώνει εδώ και δύο μήνες με ένα δραματικό διάγγελμα τη διανομή όπλων σε πολίτες και να καλεί όσους έχουν στρατιωτική εκπαίδευση να παρουσιαστούν στα σημεία αναφοράς.

Η Ουκρανία επιχείρησε να εκσυγχρονίσει τις ένοπλες δυνάμεις της τον τελευταίο χρόνο παραλαμβάνοντας αντιαρματικούς πυραύλους και όπλα από ΗΠΑ και Βρετανία και μικρό αριθμό μη επανδρωμένων μαχητικών TB2 από την Τουρκία. Ωστόσο, ο εξοπλισμός των δυνάμεών τους στο μεγαλύτερο βαθμό είναι παλαιότερος και το Κίεβο δεν μπορεί να υπολογίζει στη στήριξη του ΝΑΤΟ, αφού δεν είναι μέλος του. Ουκρανία: Μπαράζ εκρήξεων και επιθέσεων με πάνω από 40 στρατιώτες και 12 αμάχους νεκρούς Βόμβες έπληξαν το Κίεβο, το Χάρκοβο, την Οδησσό και άλλες πόλεις της Ουκρανίας. Το Interfax Ukraine ανέφερε επιθέσεις με ρουκέτες σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις σε όλη τη χώρα, καθώς και σε προσωπικό και επιβάτες που εκκένωσαν το αεροδρόμιο Boryspil του Κιέβου.

Υπό την απειλή γενίκευσης του πολέμου Ουκρανοί συρρέουν στα σύνορα της χώρας τους, ενώ χώρες της κεντρικής Ευρώπης έχουν ήδη δεχτεί δυόμιση εκατομμύρια πρόσφυγες.

Η ρωσική εισβολή πυροδότησε παγκόσμια κατακραυγή και απειλές για περαιτέρω «σφοδρές κυρώσεις» από τη Δύση, με τις αγορές να κατρακυλούν ανά την υφήλιο. Οι τρεις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές δυνάμεις, Γερμανία, Γαλλία και Βρετανία, ακολουθούν ριζικά διαφορετικές προσεγγίσεις, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουν τους δικούς τους, εσωτερικούς περισπασμούς. Η στάση του κάθε κράτους εξαρτάται από τη γεωγραφική του εγγύτητα με τη Ρωσία, από την εξάρτησή του από τη Ρωσία για τις ενεργειακές του προμήθειες και από άλλες, ιστορικού χαρακτήρα αιτίες.

Αλλά ας δούμε την προϊστορία αυτού του πολέμου:

Το 1783, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ηττήθηκε από τη Μεγάλη Αικατερίνη. Η Κριμαία παραχωρήθηκε στη Ρωσία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία σύμφωνα με τις προβλέψεις της Συνθήκης ειρήνευσης. Μετά από δύο αιώνες συγκρούσεων, ο ρωσικός στόλος είχε καταστρέψει το οθωμανικό ναυτικό και ο ρωσικός στρατός είχε προκαλέσει μεγάλες ήττες στις οθωμανικές χερσαίες δυνάμεις.

Η Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή που ακολούθησε, ανάγκασε την Υψηλή Πύλη να αναγνωρίσει τους Τατάρους της Κριμαίας ως πολιτικά ανεξάρτητους. Η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσική Αυτοκρατορία από τη Μεγάλη Αικατερίνη το 1783 αύξησε τη δύναμη της Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Η Κριμαία ήταν το πρώτο μουσουλμανικό έδαφος που αφαιρέθηκε από την κυριαρχία του σουλτάνου. Τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συρρικνώνονταν σταδιακά για άλλους δύο αιώνες και η Ρωσία θα προωθούσε τα σύνορά της δυτικά προς το Δνείστερο.

Το 1921 είχε δημιουργηθεί η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κριμαίας. Αυτή η δημοκρατία διαλύθηκε το 1945 και η Κριμαία έγινε περιφέρεια πρώτα της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας (1945–1954) και μετά της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας (1954–1991). Το 1991, δημιουργήθηκε η Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας που περιλαμβάνει και την πόλη της Σεβαστούπολης εντός της ανεξάρτητης πλέον Ουκρανίας.

Έκτοτε υπήρξαν πολλά σημεία συγκρούσεων, με σημαντικότερο το σημαντικό πυρηνικό οπλοστάσιο της Ουκρανίας, το οποίο η Ουκρανία συμφώνησε να εγκαταλείψει στο Μνημόνιο της Βουδαπέστης για λόγους αμοιβαίας ασφάλειας, το 1994. Το 1999, η Ρωσία ήταν ένας από τους υπογράφοντες τον Χάρτη για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια, όπου «επιβεβαίωσε το εγγενές δικαίωμα κάθε συμμετέχοντος κράτους να είναι ελεύθερο να επιλέγει ή να αλλάζει τις ρυθμίσεις ασφαλείας του, συμπεριλαμβανομένων των συνθηκών συμμαχίας.

Το 2001, η Ουκρανία, μαζί με τη Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν και τη Μολδαβία, σχημάτισαν μια ομάδα που ονομάζεται GUAM Organisation for Democracy and Economic Development, η οποία θεωρήθηκε από τη Ρωσία ως άμεση πρόκληση για την ΚΑΚ, τον ρωσοκρατούμενο εμπορικό όμιλο που ιδρύθηκε μετά την κατάρρευση. Ο εκνευρισμός της Ρωσίας εντάθηκε από την εκλογή του φιλοευρωπαίου Γιουστσένκο ως προέδρου. Επιπλέον, η Ουκρανία συνέχισε να αυξάνει τη συνεργασία της με το ΝΑΤΟ, αναπτύσσοντας το τρίτο μεγαλύτερο απόσπασμα στρατευμάτων στο Ιράκ το 2004, καθώς και αφιερώνοντας ειρηνευτικές δυνάμεις σε αποστολές του ΝΑΤΟ όπως η δύναμη ISAF στο Αφγανιστάν και η KFOR στο Κοσσυφοπέδιο (ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

Η Ουκρανία δεν ανανέωσε τη μίσθωση ναυτικών εγκαταστάσεων στην Κριμαία, πράγμα που σήμαινε ότι τα ρωσικά στρατεύματα θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την Κριμαία μέχρι το 2017.

Ωστόσο, ο φιλορώσος πρόεδρος Γιανουκόβιτς υπέγραψε νέα μίσθωση και επέκτεινε την επιτρεπόμενη παρουσία, εκεί, ρωσικών στρατευμάτων. Αυτό θεωρήθηκε, από την αντιπολίτευση, ως παραβίαση της συνθήκης της Σεβαστούπολης.

Ο Γιανούκοβιτς, φυλακίζοντας την ηγέτη της αντιπολίτευσης, συνέχιζε να τελεί εν ενεργεία πρόεδρος της Ουκρανίας, τη στιγμή που η Ρωσία ξεκινούσε την απροκάλυπτη στρατιωτική της εκστρατεία στην Κριμαία. Στο μεταξύ, η Ουκρανία αντιμετωπίζει και εμφύλια διαμάχη: για παράδειγμα, οι ηγέτες των ρωσόφωνων ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας δήλωναν τη συνεχιζόμενη πίστη τους στον Γιανουκόβιτς. Το πράγμα περιπλεκόταν.

Στις 22 και 23 Φεβρουαρίου του 2014, ρωσικά στρατεύματα και ειδικές δυνάμεις άρχισαν να κινούνται στην Κριμαία μέσω του Νοβοροσίσκ. Στις 27 Φεβρουαρίου, οι ρωσικές δυνάμεις χωρίς διακριτικά άρχισαν να παίρνουν τον έλεγχο της χερσονήσου της Κριμαίας. Κατέλαβαν στρατηγικές θέσεις και κατέλαβαν το Κοινοβούλιο της Κριμαίας, υψώνοντας τη ρωσική σημαία (ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

O Βλαντιμίρ Πούτιν έδωσε νομιμοποίηση στο εκκολαπτόμενο αυτονομιστικό κίνημα όταν περιέγραψε το Ντονμπάς ως μέρος της ιστορικής περιοχής της «Νέας Ρωσίας» (Novorossiya) και εξέδωσε μια δήλωση σύγχυσης σχετικά με το πώς η περιοχή είχε γίνει μέρος της Ουκρανίας το 1922 με την ίδρυση της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Aκολούθησαν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Τον Αύγουστο του 2014 ακολουθεί ρωσική εισβολή.

Οι περιοχές Λουχάνσκ και Ντονέτσκ διαφοροποιούνται. Η σύγκρουση λήγει στις 3 Σεπτεμβρίου. Η Ρωσία, τότε, απέστειλε αυτό που αποκαλούσε "ανθρωπιστική συνοδεία" φορτηγών στα ρωσο-ουκρανικά σύνορα στα μέσα Αυγούστου 2014. Tο αποτέλεσμα; Στις 28 Αυγούστου 2014, ο Ολλανδός ταξίαρχος Nico Tak, επικεφαλής του κέντρου διαχείρισης κρίσεων του ΝΑΤΟ, είπε ότι «περισσότεροι από 1.000 Ρώσοι στρατιώτες διεξάγουν τώρα στρατιωτικές επιχειρήσεις εντός της Ουκρανίας"!Επίσης, σημειώθηκε μια επικίνδυνη κλιμάκωση στις 21 Ιανουαρίου εν μέσω αναφορών για περισσότερα από 2.000 επιπλέον ρωσικά στρατεύματα που διέσχισαν τα σύνορα, μαζί με 200 τανκς και οπλισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού.

Τον Φεβρουάριο του 2015, η ανεξάρτητη ρωσική εφημερίδα Novaya Gazeta παρέλαβε κάποια έγγραφα που υποτίθεται πως είχε γράψει ένας εκατομμυριούχος επιχειρηματίας, ο Konstantin Malofayev. Τα έγγραφα αυτά περιέγραφαν μια στρατηγική διάλυσης της Ουκρανίας και προσάρτησης της Κριμαίας και των ανατολικών τμημάτων της χώρας στη ρωσική εξουσία. Οι εχθροπραξίες συνεχίστηκαν. Ο Πούτιν συναντήθηκε, δήθεν ειρηνικά, με τον νέο πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι, στο Παρίσι, μαζί με τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες (στη φωτογραφία, η συμμορία που καθορίζει την πολιτική/οικονομική κατάσταση στην Ευρώπη σήμερα, με μοναδική εξαίρεση τη γερμανίδα καγκελάριο Άνχελα Μέρκελ, που πέρασε στη σύνταξη προ ολίγων μηνών).

Στις 24 Μαρτίου, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι υπέγραψε διάταγμα για την έγκριση της «στρατηγικής απελευθέρωσης και επανένταξης των προσωρινά κατεχόμενων εδαφών της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης". Στο μεταξύ, υπογράφονταν κρυφά αμερικανορωσικές συμφωνίες για τον έλεγχο των στρατιωτικών δυνάμεων στην Κριμαία.Στις 30 Νοεμβρίου πέρυσι (2021), ο Πούτιν δήλωσε ότι η επέκταση της παρουσίας του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, ειδικά η ανάπτυξη οποιωνδήποτε πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς ικανού να πλήξει τη Μόσχα ή συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας, θα ήταν "κόκκινο πανί" για το Κρεμλίνο.

Ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Τζo Μπάιντεν είχε υποστηρίξει κυρώσεις στον Nord Stream 2 σε περίπτωση εισβολής της Ρωσίας, ενώ η κυβέρνηση του νέου γερμανού καγκελαρίου Όλαφ Σολτς είχε ξεκαθαρίσει ότι μια κλιμάκωση της κρίσης θα μπορούσε να σημαίνει το τέλος του αγωγού. Η αγορά υπολογίζει στον αγωγό χωρητικότητας 55 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων που θα φέρει τελικά αέριο και η ακύρωση του έργου αφήνει λιγότερες επιλογές διαμετακόμισης. Ο Πούτιν είχε επανειλημμένα πιέσει για τον αμφιλεγόμενο αγωγό, προσφέροντας μια απευθείας διαδρομή προς τις πεινασμένες για φυσικό αέριο αγορές της Ευρώπης, που δεν περνά από την Ουκρανία.

Εδώ και ένα μήνα, πάνω από εκατό χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονταν σε ετοιμότητα προκειμένου να εισβάλουν, ενώ από την πλευρά του το αμερικανικό Πεντάγωνο έθετε σε ετοιμότητα 8.500 Αμερικανούς στρατιώτες ώστε να τους στείλει στην Ανατολική Ευρώπη. Παράλληλα, το ΝΑΤΟ έστελνε πλοία και μαχητικά αεροσκάφη για να ενισχύσει την άμυνα της περιοχής.

Η πρωτοφανής αυτή κλιμάκωση, η οποία θύμιζε έντονα την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, οδήγησε τις σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία στα άκρα. «Ενωμένοι, ήμασταν πάντα και θα είμαστε πολύ πιο ισχυροί και πολύ πιο επιτυχημένοι. Γιατί είμαστε ένας λαός, ένα ενιαίο σύνολο», έγραφε σε πρόσφατο άρθρο του ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν. Μάλιστα, όπως υπογράμμισαν σε πρόσφατο δημοσίευμά τους οι «New York Times», «η άποψη του Κρεμλίνου εξακολουθεί να στηρίζεται στο γεγονός ότι οι Ουκρανοί είναι “ένας λαός” με τους Ρώσους, και διαβιούν σε ένα προβληματικό κράτος που ελέγχουν οι δυτικές δυνάμεις, οι οποίες είναι αποφασισμένες να διαιρέσουν και να βασιλεύουν στον μετασοβιετικό κόσμο».

Ο ουκρανικός εθνικισμός είναι η ιδεολογία που προάγει την ενότητα των Ουκρανών στο δικό τους εθνικό κράτος. Αν και το σημερινό ουκρανικό κράτος εμφανίστηκε αρκετά πρόσφατα, ορισμένοι ιστορικοί έχουν αναφέρει τη μεσαιωνική πολιτεία των Ρως του Κιέβου ως πρώιμο προηγούμενο συγκεκριμένα ουκρανικής κρατικής κατάστασης. Οι ρίζες του σύγχρονου ουκρανικού εθνικισμού έχουν επίσης εντοπιστεί στην εξέγερση Κοζάκων του 17ου αιώνα ενάντια στην Κοινοπολιτεία Πολωνίας-Λιθουανίας, με επικεφαλής τον Μπογκτάν Χμελντίτσκι .

Οι Κοζάκοι έπαιξαν ρόλο στην αφύπνιση μιας ουκρανικής αίσθησης ταυτότητας στην περιοχή της στέππας. Κυρίαρχη προσωπικότητα στο κίνημα των Κοζάκων και στην ουκρανική εθνικιστική ιστορία, ο Μπογκτάν Χμελντίτσκι (περ. 1595 - 1657), διοίκησε τους Κοζάκους της Ζαπορίζια και ηγήθηκε της Εξέγερσης του Χμελντίτσκι ενάντια στην πολωνική κυριαρχία στα μέσα του 17ου αιώνα. Ο Χμελντίτσκι κατάφερε επίσης να νομιμοποιήσει μια μορφή δημοκρατίας που ασκούνταν από τους Κοζάκους από τον 15ο αιώνα. Αυτή η αίσθηση της δημοκρατίας έπαιξε βασικό ρόλο στην αίσθηση της εθνικής ταυτότητας. Ο Μπογκτάν Χμελντίτσκι κήρυττε την απελευθέρωση «ολόκληρου του λαού της Ρουθηνίας», και πρόσφατη έρευνα επιβεβαίωσε ότι η έννοια ενός Ρουθηνικού έθνους ως θρησκευτικής και πολιτιστικής κοινότητας υπήρχε πριν από την επανάστασή του Χμελντίτσκι. Οι σύγχρονοι Ουκρανοί θυμούνται ακόμα και δοξάζουν τον ρόλο του Χμελντίτσκι στην ιστορία της Ουκρανίας.

Μια άλλη εξέχουσα προσωπικότητα του εθνικισμού του Κοζάκων, ο Αταμάνος Іван Степанович Мазепа (Μαζέπα) (1639-1709), έκανε μεγάλες οικονομικές συνεισφορές για την αποκατάσταση του ουκρανικού πολιτισμού και της ιστορίας κατά τις αρχές του 18ου αιώνα. Χρηματοδότησε μεγάλες ανακατασκευές του Καθεδρικού Ναού Αγίας Σοφίας στο Κίεβο, και την αναβάθμιση του Kyiv Mohyla Collegium στο καθεστώς της Ακαδημίας του Kyiv Mohyla Academy το 1694. Από πολιτική άποψη, ωστόσο, ο Μαζέπα παρεξηγήθηκε και παρερμηνεύτηκε , και βρήκε λίγη υποστήριξη μεταξύ των αγροτών.

Μία από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες στην εθνική ιστορία της Ουκρανίας, ο ουκρανός ποιητής Τάρας Σεβτσένκο, εξέφρασε ιδέες για μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη Ουκρανία τον 19ο αιώνα. Ο Τάρας Σεβτσένκο χρησιμοποίησε τη ποίηση για να εμπνεύσει την πολιτιστική αναβίωση του ουκρανικού λαού και να προσπαθήσει να ανατρέψει την αδικία. Ο Σεβτσένκο πέθανε στην Αγία Πετρούπολη στις 10 Μαρτίου 1861, μια μέρα μετά τα 47α γενέθλιά του. Οι Ουκρανοί - όχι μόνο οι πολίτες της Ουκρανίας, αλλά και οι Ουκρανοί που ζουν σε όλο τον κόσμο - τον θεωρούν εθνικό ήρωα.

Με την κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, μια πολιτική οντότητα που περιελάμβανε πολιτικές, κοινοτικές, πολιτιστικές και επαγγελματικές οργανώσεις ιδρύθηκε στο Κίεβο με πρωτοβουλία του Συλλόγου Ουκρανών Προοδευτικών (συντ. TUP). Αυτή η οντότητα ονομάστηκε "Tsentralna Rada" (Κεντρικό Συμβούλιο) και ηγήθηκε από το ιστορικό, Mykhailo Hrushevskyi.

Στις 22 Ιανουαρίου 1918, η Tsentralna Rada κήρυξε την Ουκρανία ως ανεξάρτητη χώρα. Αυτή η ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε από τη ρωσική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Λένιν, καθώς και από τις Κεντρικές Δυνάμεις και άλλα κράτη. Ωστόσο, αυτή η κυβέρνηση δεν επέζησε πολύ καιρό εξαιτίας πιέσεων όχι μόνο από τη Ρωσική Λευκή Φρουρά του Ντενίκιν, αλλά και από τον Ερυθρό Στρατό, τη γερμανική παρέμβαση και την παρέμβαση της Αντάντ, καθώς και από τοπικούς αναρχικούς όπως ο Νέστορ Μαχνό και ο Πράσινος Στρατός του Αταμάνου Ζελένυ .

Όμως, το κακό στην Ουκρανία είχε αρχίσει πολύ παλαιότερα: Ο κομμουνιστής ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Νικίτα Χρουστσόφ είχε αυτονομήσει την Κριμαία (έδρα, από τότε, του ρωσικού/σοβιετικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας) από το 1954.

Αυτό το γεγονός είχε,τότε, θεωρηθεί μια ασήμαντη, «συμβολική χειρονομία», καθώς η Κριμαία παρέμενε στην ουσία υπόλογη στην κυβέρνηση της Μόσχας και εξακολουθούσε να ανήκει στη "σφαίρα επιρροής" της Ρωσίας. Η αυτονομία της περιοχής αποκαταστάθηκε, βέβαια, το 1991 μετά από δημοψήφισμα, λίγο πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ωστόσο παρέμεινε επισφαλής.

Καθώς ο Μπολσεβικισμός κυριαρχούσε στην Ουκρανία, η πρώιμη σοβιετική κυβέρνηση είχε τους δικούς της λόγους να ενθαρρύνει τα εθνικά κινήματα της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας . Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930, η ουκρανική κουλτούρα είχε μια ευρεία αναβίωση λόγω των παραχωρήσεων των Μπολσεβίκων που ήταν γνωστές ως η πολιτική της коренизация («αυτοχθονοποίηση»). Τα χρόνια αυτά εφαρμόστηκε ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα "εξουκρανισμού" σε ολόκληρη τη δημοκρατία. Υπό αυτές τις συνθήκες, η ουκρανική εθνική ιδέα συνέχισε αρχικά να αναπτύσσεται και ακόμη και να εξαπλώνεται σε μια μεγάλη περιοχή με παραδοσιακά μικτό πληθυσμό στην ανατολή και το νότο. που έγινε μέρος της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας (ΣΣΔ).

Ταυτόχρονα, παρά τη συνεχιζόμενη αντι-θρησκευτική εκστρατεία σε όλη τη Σοβιετική Ένωση, δημιουργήθηκε η ουκρανική εθνική Ορθόδοξη Εκκλησία, η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία (UAOC). Η εκκλησία θεωρήθηκε αρχικά από την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων ως εργαλείο καταστολής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, την οποία έβλεπε πάντα το καθεστώς με μεγάλη καχυποψία ως τον ακρογωνιαίο λίθο της εξαλειφθήσης Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της αρχικά ισχυρής αντίθεσής της στη καθεστωτική αλλαγή. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση ανέχεται τη νέα εθνική εκκλησία της Ουκρανίας για κάποιο χρονικό διάστημα και η UAOC προσέλκυσε ένα ευρύ κοινό μεταξύ της ουκρανικής αγροτιάς.

Αυτά τα γεγονότα αύξησαν σε μεγάλο βαθμό την εθνική συνείδηση μεταξύ των Ουκρανών και οδήγησαν στην ανάπτυξη μιας νέας γενιάς ουκρανικής πολιτιστικής και πολιτικής ελίτ. Αυτό με τη σειρά του προκάλεσε τις ανησυχίες του Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος είδε τον κίνδυνο της πίστης των Ουκρανών απέναντι στο έθνος τους να ανταγωνίζεται την πίστη τους στο Σοβιετικό Κράτος. Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ως κύριο πρόβλημα στην Ουκρανία διακηρύχθηκε ο "ουκρανικός αστικός εθνικισμός". Οι πολιτικές εξουκρανισμού αντιστράφηκαν απότομα και αιματηρά, η πλειονότητα της ουκρανικής πολιτιστικής και πολιτικής ελίτ συνελήφθη και εκτελέστηκε, και το έθνος αποδεκατίστηκε με τον λιμό που επέβαλε ο Στάλιν στην Ουκρανία (η επιβεβλημένη πείνα αποκλήθηκε Γολοντομόρ).

Μετά τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, εδάφη της σημερινής Δυτικής Ουκρανίας ενσωματώθηκαν στη πρόσφατα εδαφικά αποκατασταθείσα Πολωνία. Ο Tadeusz Hołówko πέθανε στο Truskawiec ( Truskavets ) στις 29 Αυγούστου 1931, ένα από τα πρώτα θύματα μιας εκστρατείας δολοφονιών που διεξήχθη από μαχητές του Οργανισμού Ουκρανικών Εθνικιστών (Організація Українських Націоналістів - О.У.Н). Στις 15 Ιουνίου 1934, ο Bronisław Pieracki δολοφονήθηκε από έναν Ουκρανό εθνικιστή του O.Υ.Η.

Με το ξέσπασμα πολέμου μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης το 1941, πολλοί εθνικιστές στην Ουκρανία πίστευαν ότι θα είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν μια ανεξάρτητη χώρα για άλλη μια φορά. Δημιουργήθηκε μια ολόκληρη μεραρχία των SS από Ουκρανούς εθελοντές. Πολλοί από τους μαχητές που είχαν αρχικά θεωρήσει τους Ναζί ως απελευθερωτές, γρήγορα απογοητεύθηκαν και σχημάτισαν τον Ουκρανικό Αντάρτικο Στρατό (Українська Повстанська Армія - У.П.А.), που διεξήγαγε στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον Γερμανών και αργότερα κατά των σοβιετικών δυνάμεων και πολωνών πολιτών Ο πρωταρχικός στόχος του У.П.А. ήταν «η αναγέννηση, η τακτοποίηση όλων, η υπεράσπιση και η επέκταση του Ανεξάρτητου Συμβουλίου του Εθνικού Κράτους της Ουκρανίας». Ο У.П.А. αναβίωσε επίσης το συναίσθημα ότι «η Ουκρανία είναι για τους Ουκρανούς». Το 1943, ο У.П.А. υιοθέτησε μια πολιτική σφαγής και εκδίωξης του πολωνικού πληθυσμού.

Η επιχείρηση εθνοκάθαρσης εναντίον των Πολωνών ξεκίνησε σε μεγάλη κλίμακα στη Βολυνία στα τέλη Φεβρουαρίου (ή στις αρχές της άνοιξης) του ίδιου έτους και διήρκεσε μέχρι το τέλος του 1944. Η 11η Ιουλίου 1943 ήταν μια από τις πιο θανατηφόρες μέρες των σφαγών, με μονάδες του UPA να πηγαίνουν από χωριό σε χωριό, σκοτώνοντας πολωνούς πολίτες. Εκείνη την ημέρα, μονάδες του У.П.А. περικύκλωσαν και επιτέθηκαν σε 99 πολωνικά χωριά και οικισμούς σε τρεις κομητείες - Kowel, Horochów και Włodzimierz Wołyński . Την επόμενη ημέρα, επιτέθηκαν σε 50 επιπλέον χωριά.

Στις 30 Ιουνίου 1941, ο У.П.А, με επικεφαλής τον Στέπαν Μπαντέρα, κήρυξε ανεξάρτητο ουκρανικό κράτος: ο αρχηγός των εθνικιστών, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τέθηκε επικεφαλής φιλοναζιστικών ομάδων. Αυτό αντιμετωπίστηκε αμέσως από τον ναζιστικό στρατό και ο Μπαντέρα συνελήφθη και φυλακίστηκε από το 1941 έως το 1944. Ομάδες εθνικιστών διαφεύγουν στο εξωτερικό και άλλες παραμένουν εν υπνώσει μέσα στη χώρα, και εν καιρώ συνεργάζονται με τους Ναζί κατά των Σοβιετικών. Ιδεολογικοί απόγονοι αυτών των εθνικιστών εγκαταστάθηκαν στις περιοχές του Ντονέτσκ, περί την Μαριούπολη της ανατολικής Ουκρανίας (αυτή είναι και η γραμμή αντιπαράθεσης μεταξύ της ουκρανικής κυβέρνησης και των αυτονομιστών).

Το ίδιο ισχύει για όλα τα μεικτά χωριά της περιοχής Ντονέτσκ που μιλά τα "ρωμέικα". Η ελληνική ομογένεια της περιοχής είναι η τελευταία συμπαγής περιοχή Ελλήνων της αλλοδαπής, που κρατά την ιστορική συνέχεια από τους αρχαίους Έλληνες της Κριμαίας (στα νότια παράλια του Εύξεινου Πόντου και ο χώρος της Κριμαίας υπήρξαν ανέκαθεν χώροι συνεχούς εγκατοίκησης Ελλήνων).

Ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα, η Μεγάλη Αικατερίνη είχε καλέσει Έλληνες της Κριμαίας, 25.000 περίπου με επικεφαλής τον μητροπολίτη Ιγνάτιο, που ίδρυσαν αυτόνομο καθεστώς με φορολογικές απαλλαγές εγκαθιστάμενοι έως σήμερα. Την περίοδο του Μεσοπολέμου, μάλιστα, υπήρξαν και τρεις αυτόνομες ελληνικές περιοχές στην ευρύτερη περιοχή της Μαριούπολης, μαζί με Ρώσους, Αρμένιους, Βουλγάρους, Τάταρους, Εβραίους: μια πολυεθνική κοινότητα.

Ο У.П.А. ήταν ένα στρατιωτικό συγκρότημα που πήρε όπλα πρώτα εναντίον των Πολωνών, και αργότερα, κατά των Ναζί και τελικά ενάντια στους Σοβιετικούς. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο У.П.А. πολέμησε ενάντια στις πολωνικές, γερμανικές και σοβιετικές δυνάμεις. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο У.П.А. προχώρησε σε επιχειρήσεις κατά της σοβιετικής κυριαρχίας στην Ουκρανία. Πολλά μέλη του UPA είδαν τον εαυτό τους ως την ένοπλη πτέρυγα του ΟUN στον αγώνα του για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Υπήρξε πολλή συζήτηση σχετικά με τη νομιμότητα του У.П.А. ως πολιτικής ομάδας. Ο У.П.А. διατηρεί εξέχοντα και συμβολικό ρόλο στην ουκρανική ιστορία και την αναζήτηση της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας. Ταυτόχρονα, θεωρήθηκε από τη σοβιετική ιστοριογραφία σα μια αντάρτικη ή τρομοκρατική ομάδα.

Ο ουκρανός καναδός ιστορικός Serhiy Yekelchyk γράφει ότι κατά τη διάρκεια του 1943 και του 1944 περίπου 35.000 πολωνοί πολίτες και ένας άγνωστος αριθμός ουκρανών πολιτών στις περιφέρειες Volhynia και Chelm έπεσαν θύματα αμοιβαίας εθνικής εκκαθάρισης από τον У.П.А. και πολωνούς αντάρτες . Ο Niall Ferguson γράφει ότι περίπου 80.000 Πολωνοί δολοφονήθηκαν τότε από Ουκρανούς εθνικιστές. Ο Norman Davies αναφέρει στο βιβλίο του « Europe at War 1939–1945: No Simple Victory» ότι ο αριθμός των δολοφονημένων Πολωνών πολιτών κυμαίνεται μεταξύ 200.000 και 500.000, ενώ ο Timothy Snyder γράφει ότι Ουκρανοί εθνικιστές σκότωσαν «μεταξύ σαράντα έως εξήντα χιλιάδων Πολωνών πολιτών στη Βολυνία το 1943». Στις 24 Αυγούστου 1991, το Ανώτατο Σοβιέτ της Ουκρανικής ΣΣΔ (το οποίο έγινε το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας) εξέδωσε Διακήρυξη με την οποία η Ουκρανία αποχωρούσε από τη Σοβιετική Ένωση και γινόταν κυρίαρχο κράτος . Έκτοτε, προέκυψε η εξής πόλωση: οι ψηφοφόροι από τη Δυτική Ουκρανία και την Κεντρική Ουκρανία τείνουν να ψηφίζουν υπέρ των δυτικών και φιλοευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων ενώ στην Ανατολική Ουκρανία και τη Νότια Ουκρανία, υπερψηφίζονται τα φιλορωσικά κόμματα .

Το θέμα του ουκρανικού εθνικισμού και η φερόμενη σχέση του με τον νεοναζισμό εμφανίστηκαν στις πολεμικές σχετικά με τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία που ενεπλάκησαν στις διαμαρτυρίες Euromaidan το 2013-2014 και στην επακόλουθη κατάσταση στο Ντονμπάς από το 2014 και μετά. Οι κυριότεροι ουκρανικοί πολιτικοί οργανισμοί που εμπλέκονται σε μια "νεο- Μπαντεραϊκή" κληρονομιά είναι οι Svoboda, Δεξιός Τομέας και Τάγμα Αζόφ . Το Τάγμα Αζόφ διευθύνεται από τον Αντρέι Μπιλέτσκυ, επικεφαλής των υπερ-εθνικιστικών και νεο-Μπαντεραϊκών πολιτικών ομάδων Κοινωνικής-Εθνικής Συνέλευσης και Πατριωτών της Ουκρανίας. Ο Μπιλέτσκυ είναι διοικητής του Αζοφικού Τάγματος και το Αζοφικό Τάγμα είναι μέρος της Ουκρανικής Εθνικής Φρουράς πολεμώντας φιλο-Ρώσους αυτονομιστές στον Πόλεμο στο Ντονμπάς . Η ριζοσπαστική εθνικιστική ομάδα С14, της οποίας τα μέλη εξέφρασαν ανοιχτά νεοναζιστικές απόψεις, έλαβαν δημοσιότητα το 2018 επειδή συμμετείχαν σε βίαιες επιθέσεις σε καταυλισμούς Ρομά .

Στις 19 Νοεμβρίου 2018, το Svoboda και οι παρόμοιες εθνικιστές πολιτικές οργανώσεις, Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών, Κογκρέσο Ουκρανών Εθνικιστών, Δεξιός Τομέας και C14 ενέκριναν την υποψηφιότητα του Ruslan Koshulynskyi στις ουκρανικές προεδρικές εκλογές του 2019. Στις εκλογές έλαβε το 1,6% των ψήφων. Στις ουκρανικές κοινοβουλευτικές εκλογές του 2019, ο συνασπισμός των εθνικιστικών δεξιών κομμάτων Svoboda, Δεξιός Τομέας, Κυβερνητική Πρωτοβουλία του Yarosh και National Corps δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το όριο του 5%, κέρδισαν μόνο 2,15% των ψήφων, και επομένως δεν απέκτησαν κοινοβουλευτικές έδρες.

Στη σοβιετική ιδεολογία υπήρχε η έννοια του ουκρανικού αστικού εθνικισμού (Український буржуазний націоналізм (УБН)). Αυτός ο εθνικισμός παρουσιάστηκε ως μια μορφή αντισοσιαλιστικού και αντεπαναστατικού, «αστικού» κινήματος. Όλες οι αντεπαναστατικές δραστηριότητες διώχθηκαν από το άρθρο 58 του ρωσικού ποινικού κώδικα του 1922. Ο ορισμός του ουκρανικού αστικού εθνικισμού συμπεριλήφθηκε καλά στον πρόλογο ενός σοβιετικού βιβλίου από τη δεκαετία του 1950: "Υπό ξένες σημαίες" του Volodymyr Byelyayev. Το βιβλίο ισχυρίστηκε ότι ο ουκρανικός αστικός εθνικισμός εφευρέθηκε από τον «αρχιεχθρό» του ουκρανικού λαού, τον ιστορικό Χρουσέφσκι (Mykhailo Hrushevsky), για τον οποίο ο συγγραφέας ισχυρίστηκε ότι ήταν Γερμανός κατάσκοπος. Ο Χρουσέφσκι απολάμβανε μεγάλη δημοτικότητα και σεβασμό στην πολιτική και δημόσια ζωή, οπότε η σοβιετική κυβέρνηση κατέφυγε σε αρνητικές δημόσιες σχέσεις κατά του. Αυτές οι κατηγορίες επαναλήφθηκαν πρόσφατα από τον διδάκτωρα των ιστορικών επιστημών Vitaliy Sarbei, του οποίου το έργο δημοσιεύθηκε από το ρωσικό πρακτορείο πληροφοριών "Rosbalt" (Φεβρουάριος 2011).

Ο ουκρανικός αστικός εθνικισμός ήταν ένα κλισέ της σοβιετικής φρασεολογίας, όπως ο «προλεταριακός διεθνισμός», «η αδελφότητα των λαών», «Αγκιτπρόπ», «Σταχανοβισμός», «εχθρός του λαού» και πολλά άλλα. Σύμφωνα με τη σοβιετική ιδεολογία, ο ουκρανικός αστικός εθνικισμός ήταν μια συγκεκριμένη μορφή αστικού εθνικισμού που αναγνωρίζει την ανωτερότητα των εθνικών συμφερόντων έναντι των ταξικών συμφερόντων. Η ιδέα του αστικού εθνικισμού απαιτήθηκε για να διατηρηθεί η συνέπεια με τη Διακήρυξη των Μπολσεβίκων για τα Δικαιώματα των Λαών της Ρωσίας, η οποία έθεσε ένα κύμα αποσχιστικών κινήσεων σε όλη την πρώην Ρωσική Αυτοκρατορία . Αυτή η έννοια του εθνικισμού χρησιμοποιήθηκε επίσης για να προσδιορίσει όλους όσους δεν συμμερίζονταν τις αρχές εθνικής πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκους), τον προλεταριακό διεθνισμό και δεν ταίριαζαν στον ορισμό του αστικού κοσμοπολιτισμού. Για τη σοβιετική ιδεολογία, ο αστικός κοσμοπολιτισμός ήταν ένα αρνητικό φαινόμενο και αντίθετο με τη διακηρυγμένη αδελφότητα των λαών . Ο όρος εμφανίστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1920 στα έγγραφα του Κομμουνιστικού Κόμματος και εξαπλώθηκε στη σοβιετική δημοσιογραφία και επιστημονική βιβλιογραφία. Χρειαζόταν ως ιδεολογική κατασκευή. Ομοίως, η σοβιετική ιστοριογραφία εξισώνει τον ουκρανικό εθνικισμό με τον φασισμό και τον ναζισμό.

Οι μπολσεβίκοι επαναστάτες που κατέλαβαν την εξουσία το 1917 ήταν ονομαστικά «αντιπαράγοντες» και «αντιπατριώτες». Η νεογέννητη Σοβιετική Δημοκρατία υπό τον Βλαντιμίρ Λένιν κήρυξε τον διεθνισμό ως την επίσημη ιδεολογία της χρησιμοποιώντας τη ρωσική γλώσσα - η οποία ήταν επίσης η γλώσσα του κόμματος και της κυβέρνησής τους. Δεδομένου ότι ο ρώσος πατριωτισμός χρησίμευσε ως νομιμοποιητικό στήριγμα παλιάς τάξης, οι ηγέτες των μπολσεβίκων αγωνιζόταν να καταστείλει τις εκδηλώσεις του και να εξασφαλίσει την ενδεχόμενη εξαφάνισή του. Αποβίωσαν επισήμως τον ρωσικό εθνικισμό και τα απομεινάρια του αυτοκρατορικού πατριωτισμού, όπως η χρήση στρατιωτικών βραβείων πριν από τον εμφύλιο πόλεμο. Ορισμένοι από τους οπαδούς τους δεν έμοιαζαν με το μυαλό. σε μη ρωσικά εδάφη η μπολσεβίκικη εξουσία θεωρήθηκε συχνά ως ανανεωμένος ρωσικός ιμπεριαλισμός κατά τα έτη 1919 έως 1921. Μετά το 1923 υιοθετήθηκε μια πολιτική εθνικοποίησης, η οποία παρείχε κρατική υποστήριξη για μη ρωσικό πολιτισμό και γλώσσες στις μη ρωσικές δημοκρατίες.

Ρομαντικά ρωσικά εθνικιστικά θέματα εμφανίστηκαν στην τέχνη, όπως οι ιστορικές επικές ταινίες του Sergei Eisenstein και Vsevolod Pudovkin, καθώς και τα πατριωτικά μυθιστορήματα του Σεργκέι Σεργκέγιεφ-Τσένσκι. Η δημιουργία ενός διεθνούς κομμουνιστικού κράτους υπό τον έλεγχο των εργαζομένων θεωρήθηκε από μερικούς ως εκπλήρωση των ρωσικών εθνικιστικών ονείρων.

Ο πόλεμος της Σοβιετικής Ένωσης ενάντια στη Ναζιστική Γερμανία έγινε γνωστός ως ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, υπενθυμίζοντας την προηγούμενη χρήση του όρου στους Ναπολεόντειους Πολέμους, τον Πατριωτικό Πόλεμο. Το σοβιετικό κράτος κάλεσε τους πολίτες του να υπερασπιστούν την «πατρίδα». Ο Στάλιν κήρυξε το σύνθημα «Δεν είναι ένα βήμα πίσω!». Ταυτόχρονα, η ναζιστική Γερμανία οργάνωσε συνεργατικές στρατιωτικές μονάδες όπως ο Ρωσικός Απελευθερωτικός Στρατός του Αντρέι Βλάσοφ και οι Κοζάκοι του Πιόρ Κρασνόφ. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο ισχυρός πατριωτισμός του στρατού του Vlasov παρουσίασε στους Ρώσους μια εναλλακτική λύση στον εθνικισμό που επικρατεί στο κράτος και προωθείται από την κυβέρνηση του Στάλιν. Το 1944, η Σοβιετική Ένωση εγκατέλειψε τον κομμουνιστικό ύμνο της The Internationale και υιοθέτησε νέο εθνικό ύμνο.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία αποκατέστησε μεγάλο μέρος της τσαριστικής-ρωσικής επιρροής της στην κοινωνία. Η εκκλησία έγινε κοινή πηγή ρωσικής υπερηφάνειας και εθνικισμού. Η επίσημη ιδεολογία δεν γύρισε εντελώς στο αυτοκρατορικό μονοκρατικό συναίσθημα, αλλά προσπάθησε να διατηρήσει μια ισορροπία μεταξύ των τσαρικού και σοσιαλιστικού ιδεαλισμού. Το κυβερνών κόμμα της Ενιαίας Ρωσίας δήλωσε ότι η άποψή του για τη Ρωσία είναι αυτή της πολυεθνικής δημοκρατίας και ζητά την εθνική ανοχή ως μία από τις βασικές πλατφόρμες της. [Η χρήση της εκκλησίας ως κίνητρο του Βλαντιμίρ Πούτιν: ο Πούτιν χρησιμοποιεί επίσης γενεαλογικές πολιτικές δίνοντας ανταμοιβές και προωθώντας περισσότερα παιδιά στις οικογένειες .

Πολλά εθνικιστικά κινήματα, τόσο ριζοσπαστικά όσο και μέτρια, έχουν προκύψει στη σύγχρονη Ρωσία. Ένα από τα παλαιότερα και πιο δημοφιλή είναι το δεξιό λαϊκιστικό LDPR του Vladimir Zhirinovsky, το οποίο ήταν μέλος της Κρατικής Δούμας από τη δημιουργία του το 1993. Η Rodina ήταν ένα δημοφιλές μετριοπαθές αριστερό εθνικιστικό κόμμα κάτω από τον Ντμίτρι Ρογκοσίν, ο οποίος τελικά εγκατέλειψε τον εθνικιστικό του ιδεολογία και συγχωνεύθηκε με το μεγαλύτερο σοσιαλιστικό κόμμα A Just Russia. [παραπομπή που απαιτείται] Ένα από τα πιο ριζοσπαστικά, υπερεθνικιστικά κινήματα είναι η "Ρωσική Εθνική Ενότητα", μια ακροδεξιά ομάδα που οργανώνει παραστρατιωτικές ταξιαρχίες των νεώτερων μελών της. [Οι παραπομπές που αναφέρθηκαν είναι οι BORN που συμμετείχαν στη δολοφονία του Stanislav Markelov ο νεο-μοναρχιστικός Pamyat, η Ένωση Ορθοδόξων Διαφημιστών και η Κίνηση κατά της Παράνομης Μετανάστευσης, η οποία αναβίωσε το σύνθημα «Ρωσία για τους Ρώσους» και συνήθως προσελκύει νέους skinheads. [Τα κείμενα αυτά διοργανώνουν ετήσιο συλλαλητήριο που ονομάζεται Ρωσικός Μάρτιος. Η άνοδος του ριζοσπαστικού εθνικισμού στη σύγχρονη Ρωσία θεωρείται ως αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Kυριότερος είναι η ταπείνωση που αισθανόταν μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Άλλοι παράγοντες ήταν η δραστηριότητα των εθνικών εγκληματικών ομάδων από τον Νότιο Καύκασο και την Κεντρική Ασία και η συνεχιζόμενη παράνομη μετανάστευση από αυτές τις περιοχές και μια αντίδραση στη σύγχρονη, ρωσική επιβολή εθνικής ανοχής. Υποστηρίζεται επίσης ότι η FSB χρησιμοποιεί εκλεκτικά εθνικιστικό εξτρεμισμό για να οδηγήσει τα συναισθήματα στην κοινωνία στην επιθυμητή κατεύθυνση . Στη σύγχρονη Ρωσία, ο όρος εθνικιστής (εθνική) ή "εθνικιστής" φέρει την αρνητική συνειδητοποίηση των ακροδεξιών εθνικιστών και νεοφασιστών, αντί της αρχικής σημασίας της λέξης. Ορισμένα κόμματα όπως η Ενωμένη Ρωσία χρησιμοποιούν τη λέξη ως υποτιμητική συνώνυμη του σοβινισμού όσον αφορά τους δεξιούς αντιπάλους τους (και το καθεστώς της ελεύθερης Ουκρανίας σήμερα).

Εκτός της Ρωσίας, με την πτώση της σοβιετικής ιδεολογίας του ενισχυμένου διεθνισμού, ξέσπασαν εθνικές συγκρούσεις μεταξύ των εθνοτικών ομάδων στα πρώην σύνορά της. Λόγω της κατασταλτικής σοβιετικής πολιτικής κατοχής και του προνομιακού καθεστώτος των Ρώσων στη σοβιετική κοινωνία, μερικά μετασοβιετικά κράτη απέρριψαν όλα τα ρωσικά και σοβιετικά ως σύμβολα κατοχής και ιδιαίτερα στις χώρες της Βαλτικής και τη Γεωργία, καθιερώνοντας έντονο αντιρωσικό συναίσθημα.

Μετά την Ρωσική στρατιωτική παρέμβαση του 2014 στην Ουκρανία, η ¨Ενιαία Ρωσία¨ βασίζεται όλο και περισσότερο στον ρωσικό εθνικισμό για υποστήριξη . Οι πολιτικοί όπως ο Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι άρχισαν να κτίζουν την αφήγησή τους κατηγορηματικά αρνούμενος την ουκρανική εθνοσύνη . Ταυτόχρονα, το κυβερνών κόμμα καλλιέργησε στενούς δεσμούς με τα ευρωσκεπτικά, ακροδεξιά και ακροδεξιά πολιτικά κινήματα (πχ Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία), υποστηρίζοντας τα οικονομικά και προσκαλώντας τα σε ευρασιατικές διασκέψεις στην Κριμαία και την Αγία Πετρούπολη .

Στα 500 χρόνια από τότε που η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου έφερε για πρώτη φορά τις ηπείρους σε συνεχή επαφή, η άνοδος κάθε παγκόσμιου ηγεμόνα απαιτούσε ένα πράγμα πάνω από όλα: κυριαρχία στην Ευρασία. Παρομοίως, η παρακμή τους συνοδεύτηκε πάντα από απώλεια ελέγχου σε αυτήν την τεράστια στεριά. Κατά τον δέκατο έκτο αιώνα, οι ιβηρικές δυνάμεις, η Πορτογαλία και η Ισπανία, διεξήγαγαν έναν κοινό αγώνα για να ελέγξουν το θαλάσσιο εμπόριο της Ευρασίας, πολεμώντας την ισχυρή Οθωμανική Αυτοκρατορία (ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

Το 1509, στα ανοικτά των ακτών της βορειοανατολικής Ινδίας, επιδέξιοι Πορτογάλοι πυροβολητές κατέστρεψαν έναν μουσουλμανικό στόλο, εγκαθιδρύοντας τη μακρόχρονη κυριαρχία της Πορτογαλίας στον Ινδικό Ωκεανό (ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

Εντωμεταξύ, οι Ισπανοί χρησιμοποίησαν το ασήμι που είχαν αποσπάσει από τις νέες τους αποικίες στην Αμερική για μια δαπανηρή εκστρατεία ελέγχου της επέκτασης των μουσουλμάνων στη Μεσόγειο Θάλασσα. Το αποκορύφωμά του: η καταστροφή το 1571 ενός οθωμανικού στόλου 278 πλοίων στην επική μάχη της Ναυπάκτου (Lepanto: ΤΡΙΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

Στη συνέχεια, η κυριαρχία της Μεγάλης Βρετανίας στους ωκεανούς ξεκίνησε με έναν ιστορικό ναυτικό θρίαμβο επί ενός συνδυασμένου γαλλο-ισπανικού στόλου στα ανοιχτά του ισπανικού ακρωτηρίου Τραφάλγκαρ το 1805 και τελείωσε μόνο όταν, το 1942, μια βρετανική φρουρά 80.000 ανδρών παρέδωσε το φαινομενικά απόρθητο ναυτικό τους προμαχώνα της Σιγκαπούρης στους Ιάπωνες.

Όπως συνέβη και με όλους τους προηγούμενους ηγεμόνες, η παγκόσμια δύναμη των ΗΠΑ στηρίχθηκε στη γεωπολιτική κυριαρχία της Ευρώπης και της Ασίας, που φιλοξενεί το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού και του παραγωγικού δυναμικού του πλανήτη. Αφού η συμμαχία του Άξονα της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας απέτυχε να κατακτήσει αυτή την τεράστια μάζα γης, η νίκη των Συμμάχων στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επέτρεψε στην Ουάσιγκτον να οικοδομήσει το κολοσσιαίο imperium που όλοι γνωρίσαμε (ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, μετά από έναν καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο που άφησε περίπου 70 εκατομμύρια νεκρούς, η Ουάσιγκτον κατασκεύασε έναν ισχυρό μηχανισμό για εξασφάλιση παγκόσμιας επιβολής, χάρη στην περικύκλωση της Ευρασίας μέσω στρατιωτικών βάσεων και παγκόσμιου εμπορίου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαμόρφωσαν ένα νέο σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, που όχι μόνο θα διασφάλιζε την ηγεμονία τους αλλά και θα προωθούσε, υποτίθεται, μιαν εποχή ειρήνης και ευημερίας (ελάχιστοι το πιστέψαμε αυτό, αλλά τέτοια ήταν η αντίληψη του μέσου αμερικανού πολίτη της εποχής).

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Ιωσήφ Στάλιν και ο Μάο Τσε Τουνγκ δημιούργησαν μια σινο-σοβιετική συμμαχία που απειλούσε να κυριαρχήσει στην Ευρασία. Η Ουάσιγκτον αντέδρασε με ένα επιδέξιο γεωπολιτικό παιχνίδι που, για τα επόμενα 40 χρόνια, πέτυχε να περιορίσει αυτές τις δύο δυνάμεις πίσω από ένα «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που εκτείνεται 5.000 μίλια σε όλη την τεράστια ευρασιατική χερσαία μάζα (ΠΕΜΠΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

Οι ΗΠΑ σχημάτισαν τη συμμαχία του ΝΑΤΟ το 1949, εγκαθιστώντας μεγάλες στρατιωτικές βάσεις στη Γερμανία και στην Ιταλία, ώστε να εξασφαλίσουν τον έλεγχο της δυτικής πλευράς της Ευρασίας. Μετά την ήττα της Ιαπωνίας, ως νέος κυρίαρχος του μεγαλύτερου ωκεανού στον κόσμο, του Ειρηνικού, η Αμερική υπαγόρευσε τους όρους τεσσάρων συμφώνων αμοιβαίας άμυνας στην περιοχή με την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, τις Φιλιππίνες και την Αυστραλία= έτσι απέκτησε ένα τεράστιο φάσμα στρατιωτικών βάσεων κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού που θα τής εξασφάλιζε (έτσι νόμιζε!) τον έλεγχο του ανατολικού άκρου της Ευρασίας (ΕΚΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

Με το κομμουνιστικό μπλοκ αποκλεισμένο πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, η Ουάσιγκτον περίμενε τους εχθρούς της να αυτοκαταστραφούν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: και αυτό και έκαναν! Πρώτον, η σινο-σοβιετική διάσπαση στη δεκαετία του 1960 διέλυσε (προσωρινά) την κυριαρχία Κίνας και Ρωσίας στην ευρασιατική καρδιά. Στη συνέχεια, η καταστροφική σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν κατά τη δεκαετία του 1980 αποδεκάτισε τον Κόκκινο Στρατό της τότε Σοβιετικής Ένωσης και επιτάχυνε τη διάλυσή της.

Η Ουάσιγκτον όμως υπέπεσε σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου Ψυχρού Πολέμου σε εγκληματικές γκάφες όπως η καταστροφή στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα και ο καταστροφικός πόλεμος του Βιετνάμ στη Νοτιοανατολική Ασία. Ωστόσο, μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1991, ο στρατός των ΗΠΑ είχε εξελιχθεί σε παγκόσμιο μεγαθήριο με 800 υπερπόντιες βάσεις, αεροπορία 1.763 μαχητικών τζετ, περισσότερους από χίλιους βαλλιστικούς πυραύλους και ναυτικό σχεδόν 600 πλοίων, συμπεριλαμβανομένων 15 πυρηνικών μονάδων μάχης. Ένας αδυσώπητος αγώνας υπεροπλίας είχε αρχίσει.

Στόχος των Η.Π.Α. (ήδη από την εποχή του Κάρτερ) ήταν, πλέον, να εμποδίσουν την άνοδο «μιας διεκδικητικής ενιαίας οντότητας» σε ολόκληρο τον τεράστιο «μεσαίο χώρο» της Κεντρικής Ασίας. Δεύτερος στόχος της Ουάσιγκτον ήταν να αποτρέψει τον αποκλεισμό της Αμερικής από τις υπεράκτιες βάσεις της κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού. Και τότε, με μια πράξη υπέρτατης ύβρεως, οι Ρεπουμπλικάνοι νεοσυντηρητικοί στην κυβέρνηση του προέδρου Τζορτζ Μπους εισέβαλαν και κατέλαβαν πρώτα το Αφγανιστάν και μετά το Ιράκ, πεπεισμένοι ότι θα μπορούσαν να "ξαναφτιάξουν" στα μέτρα τους την ευρύτερη Μέση Ανατολή, το λίκνο του ισλαμικού πολιτισμού, επιβάλλοντας το κυριαρχικό προφίλ της Αμερικής στην ελεύθερη αγορά (με το πετρέλαιο ως αποπληρωμή! ΕΒΔΟΜΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

Μετά από δαπάνη σχεδόν 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για επιχειρήσεις μόνο στο Ιράκ και σχεδόν 4.598 θανάτους Αμερικανών, το μόνο που άφησε πίσω της η Ουάσιγκτον ήταν τα ερείπια κατεστραμμένων πόλεων, περισσότερους από 200.000 Ιρακινούς νεκρούς και μια κυβέρνηση στη Βαγδάτη που τελούσε υπό τον έλεγχο του Ιράν (μιας δικτατορικής κυβέρνησης ισλαμιστών η οποία, σημειωτέον, έχει πυρηνικά όπλα).

Στο μεταξύ, η Κίνα τις ίδιες δεκαετίες έχτιζε βιομηχανίες που θα την έκαναν το εργαστήριο του κόσμου. Με έναν στρατηγικά εσφαλμένο υπολογισμό, η Ουάσιγκτον αναγνώρισε την υπεροχή του Πεκίνου στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) το 2001, με την περίεργη βεβαιότητα ότι η Κίνα, όπου κατοικεί σχεδόν το ένα πέμπτο της ανθρωπότητας και ιστορικά το πιο ισχυρό έθνος του κόσμου, θα εντασσόταν με κάποιο τρόπο στην παγκόσμια οικονομία χωρίς να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων. Σημειώστε πως αυτός ο εσφαλμένος υπολογισμός αφορούσε ένα έθνος του οποίου οι ηγέτες ήταν αποφασισμένοι όχι μόνο να εκτοπίσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ασία, αλλά και να προωθήσουν ένα ανταγωνιστικό οικονομικό μοντέλο και μοντέλο διακυβέρνησης που θα τους καθιστούσε πρώτη οικονομική δύναμη παγκοσμίως! (ΟΓΔΟΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ)

Ως μέρος μιας αλυσίδας 40 εμπορικών λιμανιών που κατασκευάζει ή ανοικοδομεί γύρω από την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, το Πεκίνο έχει ήδη, εν έτει 2022, αγοράσει σημαντικές λιμενικές εγκαταστάσεις στην Ευρώπη, περιλαμβανομένης της ιδιοκτησίας του ελληνικού λιμανιού του Πειραιά και σημαντικών μεριδίων σε αυτά του Zeebrugge του Βελγίου, του Ρότερνταμ της Ολλανδίας και του Αμβούργου της Γερμανίας, της Τζένοβα και της Τεργέστης της Ιταλίας...και πάει λέγοντας.

Και, βέβαια, ενώ η Κίνα κατασκευάζει λιμάνια, σιδηροδρομικές γραμμές, δρόμους και σταθμούς παραγωγής ενέργειας σε όλη την ήπειρο, η σύμμαχός της Ρωσία (υπό την ηγεσία του μιλιταριστή, συγκεντρωτικού, ομοφοβικού, συμπλεγματικού και αμφίβολης ηθικής συγκρότησης Πούτιν) συνεχίζει να κυριαρχεί στην ενεργειακή αγορά της Ευρώπης και τώρα απέχει μόλις μήνες από το άνοιγμα του αμφιλεγόμενου αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα, που εγγυάται ότι θα αυξήσει τη ρωσική επιρροή στην παγκόσμια οικονομία.

Τον Δεκέμβριο του 1991 η Σοβιετική Ένωση διαλύεται και σε δημοψήφισμα το 92,3% των Ουκρανών ψηφοφόρων, ψηφίζει υπέρ της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των χωρών που ανήκαν σε αυτήν στη διάρκεια του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού. Έκτοτε, η Ουκρανία γίνεται ανεξάρτητο κράτος, με αυτονομιστικές τάσεις προς τη Ρωσία στα ανατολικά της χώρας (κάποιοι ακόμη νοσταλγούν την ένωση με τη Ρωσία).

Το 2014, η απόφαση πολλών Ουκρανών να επιστρέψουν στην "αγκαλιά" της Ρωσίας πυροδότησε άμεσα συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας φιλοευρωπαϊκών ομάδων, που κλιμακώθηκαν σε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των πολιτών και της ελεγχόμενης από την τότε κυβέρνηση αστυνομίας. Απόρροια ήταν ο πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς να διαφύγει στη Ρωσία και το ουκρανικό κοινοβούλιο να ψηφίσει την απομάκρυνσή του από την εξουσία. Όμως, η ενέργεια αυτή προκάλεσε την εισβολή της Ρωσίας στην Κριμαία και την προσάρτηση της χερσονήσου, αλλά και το ξέσπασμα ενός πολέμου στην περιοχή Ντονμπάς, στα ανατολικά της χώρας. Περισσότεροι από 14.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις μάχες που κατέστρεψαν το Ντονμπάς, τη βιομηχανική καρδιά της Ουκρανίας στα ανατολικά.

Καθώς το τεράστιο έργο του αγωγού ολοκληρώθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο, ο Ρώσος ηγέτης ενέτεινε τις πιέσεις στο ΝΑΤΟ με έναν κατάλογο εξωφρενικών απαιτήσεων, περιλαμβανομένης μιας επίσημης εγγύησης ότι η Ουκρανία δεν θα γινόταν δεκτή στη συμμαχία, περιλαμβανόμενης της αφαίρεσης όλης της στρατιωτικής υποδομής που είναι εγκατεστημένη στην Ανατολική Ευρώπη από το 1997, καθώς και της απαγόρευσης κάθε μελλοντικής στρατιωτικής δραστηριότητας του ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ασία. Η στρατιωτική δύναμη του Πούτιν και η αδυσώπητη οικονομική πίεση του κινέζου δικτάτορα Xi Jinping μπορούν, σε συνδυασμό με την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να απομονώσουν την οικονομική μονάδα της Ευρώπης ακόμη περισσότερο από τα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων. (ΕΝΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ)

Το αδιαμφισβήτητο ανταγωνιστικό πλεονέκτημά της Ρωσίας, είναι τα τεράστια κοιτάσματα της Σιβηρίας, με την αχανή χώρα να έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου στον κόσμο. Άρχισε να εξάγει στην Πολωνία τη δεκαετία του 1940 και δημιούργησε αγωγούς τη δεκαετία του 1960 για να παραδώσει καύσιμα σε δορυφορικά κράτη της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Ακόμη και στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου, οι παραδόσεις ενέργειας ήταν σταθερές. Αλλά από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία και η Ουκρανία έχουν έρθει σε σύγκρουση για τους αγωγούς που διαπερνούν το ουκρανικό έδαφος, με αποτέλεσμα οι ρωσικές αρχές να αναζητήσουν άλλες διαδρομές.

Η Ρωσία συνέχισε να στέλνει φυσικό αέριο στην Ευρώπη καθ' όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αυτό ας σημειωθεί ως βασικό κριτήριο που θα καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις στις σχέσεις της με την Ουκρανία!(ΔEKATO ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

Με την απομάκρυνση του Ουκρανού Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς στις 22 Φεβρουαρίου και εν μέσω φιλορωσικών αναταραχών στην Ουκρανία, Ρώσοι στρατιώτες χωρίς διακριτικά είχαν αναλάβει τον έλεγχο στρατηγικών θέσεων και υποδομών εντός του ουκρανικού εδάφους της Κριμαίας. Την 1η Μαρτίου 2014, το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο της Ρωσικής Ομοσπονδίας είχε εγκρίνει ομόφωνα ψήφισμα για να ζητήσει από τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν να χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη στην Ουκρανία (ΕΝΔΕΚΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΤΕ).

Στη συνέχεια η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία μετά από ένα τοπικό δημοψήφισμα που διοργάνωσε η Ρωσία μετά την κατάληψη του Κοινοβουλίου της Κριμαίας στο οποίο ο πληθυσμός της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας ψήφισε υπέρ της προσχώρησης στη Ρωσική Ομοσπονδία.Τον Απρίλιο, οι διαδηλώσεις φιλορωσικών ομάδων στην περιοχή του Ντονμπάς της Ουκρανίας κλιμακώθηκαν σε πόλεμο μεταξύ της ουκρανικής κυβέρνησης και των υποστηριζόμενων από τη Ρωσία αυτονομιστικών δυνάμεων των αυτοανακηρυγμένων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ. Τον Αύγουστο, ρωσικά στρατιωτικά οχήματα διέσχισαν τα σύνορα σε διάφορες τοποθεσίες της Περιφέρειας του Ντόνετσκ.

Η πλειοψηφία των μελών της διεθνούς κοινότητας και οργανισμών όπως η Διεθνής Αμνηστεία είχαν ήδη από το 2014 καταδικάσει τη Ρωσία για τις ενέργειές της στη μεταεπαναστατική Ουκρανία, κατηγορώντας την για παραβίαση του διεθνούς δικαίου και παραβίαση της ουκρανικής κυριαρχίας. Τον Οκτώβριο του 2015, η Washington Post έγραψε ότι η Ρωσία έχει αναδιατάξει ορισμένες από τις επίλεκτες μονάδες της από την Ουκρανία στη Συρία για να υποστηρίξει τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ. Τον Δεκέμβριο του 2015, ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν παραδέχτηκε ότι Ρώσοι αξιωματικοί των στρατιωτικών πληροφοριών δρούσαν στην Ουκρανία, επιμένοντας ωστόσο ότι δεν ήταν ίδιοι με τα τακτικά στρατεύματα. Από τον Φεβρουάριο του 2019, το 7% του εδάφους της Ουκρανίας χαρακτηρίζεται από την ουκρανική κυβέρνηση ως "προσωρινά κατεχόμενα εδάφη".