ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Τo Sechin Bajo (Σεχίν Μπατζό) απέχει 330 χιλιόμετρα από τη Λίμα του Περού και αποτελεί μέρος του Cerro Sechín. Είναι ένας μεγάλος αρχαιολογικός χώρος 91 τετραγωνικών στρεμμάτων, που αποτελείται κυρίως από ερείπια και ο οποίος βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Σεχίν. Το συγκεκριμένο μέρος είναι ένα σχετικά πρόσφατο εύρημα, το οποίο ανακαλύφθηκε το 2008 από μία ομάδα Γερμανών και Περουβιανών αρχαιολόγων, με επικεφαλής τον Peter Fuchs. Σήμερα θεωρείται ως ο παλαιότερος αστικός χώρος στη Νότια Αμερική, ο οποίος χρονολογείται από το 3500 π.Χ. έως το 1300 π.Χ, ενώ περιλαμβάνει τρία μεγάλα κτήρια, τα οποία κατασκευάστηκαν σε διαφορετικές περιόδους και οδηγούν σε μία μεγάλη βαθουλωτή, κυκλική πλατεία.

Σύμφωνα με τους ιστορικούς, η Πυραμίδα του Djoser (Φαραώ Ζοζέρ) είναι η πρώτη πυραμίδα που κατασκευάστηκε από τους Αιγυπτίους και χρονολογείται περίπου στο 2650 π.Χ. Αποτελεί μέρος της νεκρόπολης της Σακκάρα και βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Νείλου. Έπειτα από μελέτες εικάζεται πως πρόκειται για ένα σχέδιο του αρχαίου σοφού, φιλοσόφου και αρχιτέκτονα Ιμχοτέπ, ενός προσώπου που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν υπήρξε ή όχι. Η πυραμίδα είναι κατασκευασμένη από ασβεστόλιθο, φτάνει τα 62 μέτρα σε ύψος και περιβάλλεται από έναν ορθογώνιο τοίχο, μέσα στον οποίο υπάρχουν πολλά μικρότερα ιερά και αυλές. Από το 1979 αποτελεί ένα από τα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.

Το Dolmen de Bagneux, όπως αποκαλύπτει και η ονομασία του, είναι ένα μεγαλιθικό μνημείο που βρίσκεται στη Γαλλία και χρονολογείται περίπου το 3000 π.Χ. Όπως όλα τα ντολμέν της ίδια περιόδου, αποτελείται από δύο κάθετα μενίρ, τα οποία στηρίζουν μία ή περισσότερες επίπεδες, οριζόντιες πλάκες και σχηματίζουν έναν νεκρικό θάλαμο. Έχει ύψος 18 μέτρα και μάκρος 23 μέτρα, ενώ υπολογίζεται πως ο ατόφιος μονόλιθος που σκεπάζει το κτίσμα, έχει βάρος που ξεπερνά τους 80 τόνους! Το συγκεκριμένο μεγαλιθικό μνημείο βρίσκεται στην ιστορική περιοχή Σομίρ, πλησίον του ποταμού Λίγηρα και παρότι βρίσκεται σε μία περιοχή που ανήκει σε κάποιον ιδιώτη, υπάρχουν πολλοί επισκέπτες που σπεύδουν να θαυμάσουν από κοντά το μεγαλύτερο ντολμέν της Ευρώπης.

Το Shahr-e Sukhteh ή αλλιώς, η «καμένη πόλη» του Ιράν, αποτελεί έναν αρχαιολογικό χώρο έκτασης 151 στρεμμάτων, κοντά στην όχθη του ποταμού Χελμάντ, παράλληλα με τον σημερινό αυτοκινητόδρομο Ζαχεντάν-Ζαμπόλ. Ανακαλύφθηκε από τους αρχαιολόγους το 1967, ενώ η δημιουργία του χρονολογείται από την περίοδο της Εποχής του Χαλκού, δηλαδή το 3200 π.Χ. Την ονομασία Shahr-e Sukhteh, δηλαδή «καμένη πόλη», την πήρε εξαιτίας της μεγάλης ποσότητας στάχτης που την είχε καλύψει. Και παρότι αρκετός κόσμος πιστεύει πως κάποια καταστροφική πυρκαγιά ήταν ο λόγος που προκάλεσε την εγκατάλειψή της, στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής και της έντονης ξηρασίας που τελικά ερήμωσε την περιοχή. Τα χρόνια της άνθησής της, η πόλη Shahr-e Sukhteh αποτέλεσε σημαντικό εμπορικό κόμβο για το Ιράν και τη Μεσοποταμία.

Το Knap of Howar βρίσκεται στο νησί Papa Westray της Σκωτίας και θεωρείται πως είναι το παλαιότερο πέτρινο σπίτι στη βορειοδυτική Ευρώπη. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η κατασκευή του χρονολογείται ανάμεσα στο 3700 και το 2800 π.Χ. και στο παρελθόν αποτελούσε αγροτική κατοικία, αφού τα στοιχεία δείχνουν πως οι κάτοικοί του φιλοξενούσαν πρόβατα και καλλιεργούσαν κριθάρι και σιτάρι. Το κτίσμα δεν έχει παράθυρα, αποτελείται από δύο μικρότερα ορθογώνια κτήρια με παχιά τοιχώματα ύψους 1,6 μέτρων και χαμηλές πόρτες, τα οποία συνδέονταν με ένα μικρό πέρασμα και είχαν θέα στη θάλασσα. Και τα δύο κτήρια είχαν μία οπή στην οροφή, ώστε να βγαίνει ο καπνός από τη φωτιά που άναβαν οι κάτοικοι για να ζεσταθούν.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ

Η περιοχή του Κοσσυφοπεδίου βρισκόταν στην καρδιά της σερβικής αυτοκρατορίας στα τέλη του Μεσαίωνα , αλλά κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1389 μετά την ήττα της Σερβίας στη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου. Μέχρι τη στιγμή που η Σερβία ανέκτησε τον έλεγχο του Κοσσυφοπεδίου από την Τουρκία, το 1913, είχαν απομείνει λίγοι Σέρβοι σε μια περιοχή που είχε καταλήξει να κυριαρχείται από Αλβανούς. Το 1918, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Κοσσυφοπέδιο έγινε επίσημα επαρχία της Σερβίας και έτσι παρέμεινε μέχρι που ο Τίτο ίδρυσε την Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας το 1945, αποτελούμενη από τα βαλκανικά κράτη της Σερβίας, της Κροατίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, του Μαυροβουνίου, της Σλοβενίας και των Σκοπίων. Ωστόσο, ο Τίτο τελικά ενέδωσε στις απαιτήσεις των Κοσοβάρων για μεγαλύτερη αυτονομία και μετά το 1974 το Κοσσυφοπέδιο λειτούργησε ως ανεξάρτητο κράτος σε όλα εκτός από το όνομα.

Οι Σέρβοι άρχισαν να δυσφορούν για την αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου, η οποία του επέτρεψε να ενεργεί ενάντια στα σερβικά συμφέροντα, και όταν το 1987 ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς εξελέγη αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σερβίας υποσχέθηκε να επαναφέρει τη σερβική κυριαρχία στο Κοσσυφοπέδιο. Το 1989, ο Μιλόσεβιτς έγινε πρόεδρος της Σερβίας και κινήθηκε γρήγορα προς την υπόθεση του Κοσσυφοπεδίου, αφαιρώντας την αυτονομία του, ενώ το 1990 έστειλε στρατεύματα για να διαλύσουν την κυβέρνησή του. Εν τω μεταξύ, ο σερβικός εθνικισμός οδήγησε στη διάλυση της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας το 1991 και το 1992 η βαλκανική κρίση επιδεινώθηκε και μετατράπηκε σε εμφύλιο πόλεμο. Ο μαχητικός Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου (UCK) εμφανίστηκε το 1996 και άρχισε να επιτίθεται στη σερβική αστυνομία στο Κοσσυφοπέδιο. Με την απόκτηση όπλων από την Αλβανία, ο UCK ενίσχυσε τις επιθέσεις του το 1997, προκαλώντας μεγάλη επίθεση από τα σερβικά στρατεύματα εναντίον της περιοχής Ντρένικα, που ελεγχόταν από τους αντάρτες, τον Φεβρουάριο - Μάρτιο του 1998. Δεκάδες άμαχοι σκοτώθηκαν και η στρατολόγηση στον UCK αυξήθηκε. Τον Ιούλιο, ο UCK εξαπέλυσε επίθεση σε ολόκληρο το Κοσσυφοπέδιο, καταλαμβάνοντας τον έλεγχο σχεδόν της μισής επαρχίας προτού νικηθεί από σερβική αντεπίθεση το καλοκαίρι. Τα σερβικά στρατεύματα έδιωξαν χιλιάδες Αλβανούς από τα σπίτια τους και κατηγορήθηκαν για σφαγές αμάχων του Κοσσυφοπεδίου.

Τον Οκτώβριο, το ΝΑΤΟ απείλησε τη Σερβία με αεροπορικές επιδρομές και ο Μιλόσεβιτς συμφώνησε να επιτρέψει την επιστροφή δεκάδων χιλιάδων προσφύγων. Ωστόσο, οι μάχες ξανάρχισαν σύντομα και οι συνομιλίες μεταξύ Αλβανών και Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας τον Φεβρουάριο του 1999 δεν έφεραν αποτέλεσμα. Στις 18 Μαρτίου οι ειρηνευτικές συνομιλίες στο Παρίσι, κατέρρευσαν αφού η σερβική αντιπροσωπεία αρνήθηκε να υπογράψει συμφωνία που ζητούσε την αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου και την ανάπτυξη στρατευμάτων του ΝΑΤΟ. Δύο ημέρες αργότερα, ο σερβικός στρατός εξαπέλυσε νέα επίθεση στο Κοσσυφοπέδιο. Σε αυτό το σημείο επενέβη στρατιωτικά το Ν.Α.Τ.Ο.

Εκτός από τις σερβικές στρατιωτικές θέσεις, η αεροπορική εκστρατεία του ΝΑΤΟ είχε στόχο κυβερνητικά κτίρια και υποδομές της χώρας σε μια προσπάθεια αποσταθεροποίησης του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Η καταιγίδα των βομβών θα διαρκούσε 78 ημέρες, μέχρι και τη μέρα των Χριστουγέννων, διαλύοντας τις υποδομές της Σερβίας, ξαναγυρίζοντας τη χώρα τριάντα σκοτεινά χρόνια πίσω. Πύραυλοι Τόμαχοκ και Κρουζ, που εκτοξεύτηκαν από αεροπλανοφόρα και υποβρύχια στην Αδριατική θάλασσα και από αεροσκάφη «Β-52» έπληξαν στόχους στα περίχωρα του Βελιγραδίου όπου βρίσκονταν η αεροπορική βάση Μπατάνιτσα, ο μεγάλος επικοινωνιακός πυλώνας στο βουνό Αβάλα, η στρατιωτική ακαδημία και το Στρατιωτικό-τεχνικό Ινστιτούτο του Βελιγραδίου και επίσης άλλοι σαράντα περίπου στρατιωτικοί στόχοι σε Σερβία και Κόσοβο.

Οι βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τη διάρκεια των έντεκα εβδομάδων τους, πραγματοποιήθηκαν 2300 αεροπορικές επιδρομές και χρησιμοποιήθηκαν 1130 πολεμικά αεροσκάφη. Από τα αεροπλάνα ρίχτηκαν συνολικά 420.000 βλήματα, πύραυλοι και βόμβες, ενώ από τα πλοία στην Αδριατική 1300 πύραυλοι. Το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησε επίσης 37.000 βόμβες διασποράς που προκάλεσαν τους περισσότερους θανάτους μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, όπως επίσης και βλήματα, τα οποία στην κεφαλή έφεραν απεμπλουτισμένο ουράνιο, ένα άκρως επικίνδυνο ραδιενεργό υλικό. Οι απώλειες σε ανθρώπινα θύματα ποτέ δεν έχουν εξακριβωθεί. Η κυβέρνηση της Σερβίας υπολογίζει ότι κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών σκοτώθηκαν 2500 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 1008 ήταν ένστολοι (αστυνομικοί και στρατιωτικοί), ενώ τραυματίστηκαν 12.500, μεταξύ των οποίων 2700 παιδιά.

Ανεξάρτητες πηγές, ωστόσο, που καταμετρούν και τα θύματα των βομβαρδισμών στο Κόσοβο, όπου η σερβική κυβέρνηση δεν έχει πρόσβαση, αναφέρουν ότι οι νεκροί ήταν περίπου 4.000.Οι βομβαρδισμοί και οι συνεχιζόμενες σερβικές επιθέσεις οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου στη γειτονική Αλβανία, τη Βόρεια Μακεδονία και το Μαυροβούνιο. Πολλοί από αυτούς τους πρόσφυγες μεταφέρθηκαν με ελικόπτερο στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλα κράτη του ΝΑΤΟ. Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ έληξαν όταν η Σερβία συμφώνησε σε μια ειρηνευτική συμφωνία που ζητούσε την απόσυρση των σερβικών δυνάμεων από το Κοσσυφοπέδιο και την αντικατάστασή τους από ειρηνευτικά στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Στις 12 Ιουνίου, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ κινήθηκαν στο Κοσσυφοπέδιο από τα Σκόπια. Την ίδια μέρα, ρωσικά στρατεύματα έφτασαν στην πρωτεύουσα του Κοσόβου, την Πρίστινα και ανάγκασαν το ΝΑΤΟ να συμφωνήσει σε κοινή κατοχή. Παρά την παρουσία ειρηνευτικών στρατευμάτων, οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου που επέστρεψαν αντεπιτέθηκαν στη σερβική μειονότητα του Κοσσυφοπεδίου, αναγκάζοντάς τους να καταφύγουν στη Σερβία. Κάτω από την κατοχή του ΝΑΤΟ, η αυτονομία του Κοσσυφοπεδίου αποκαταστάθηκε, αλλά η επαρχία παρέμεινε επίσημα μέρος της Σερβίας.

Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς εκδιώχθηκε από την εξουσία με λαϊκή επανάσταση στο Βελιγράδι τον Οκτώβριο του 2000 - κάτι από Ιράκ θυμίζει αυτό - αντικαταστάθηκε από τον εκλεγμένο Βόισλαβ Κοστούνιτσα, έναν μετριοπαθή Σέρβο εθνικιστή που υποσχέθηκε να επανενσωματώσει τη Σερβία στην Ευρώπη και τον κόσμο μετά από μια δεκαετία απομόνωσης.Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε σε φυλακή της Ολλανδίας, στις 11 Μαρτίου του 2006, κατά τη διάρκεια της δίκης του για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και για γενοκτονία.