ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ (Θουκυδίδου "ΙΣΤΟΡΙΗ")

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος είχε διάρκεια 27 χρόνων. Ο Θουκυδίδης καλύπτει τα πρώτα είκοσι, αφού η εξιστόρησή του σταματάει απότομα τον χειμώνα του 411-410π.Χ32και συγκεκριμένα στη μέση μιας πρότασης.Στους συνεχιστές του έργου του συγκαταλέγονται ο Κράτιππος και ο Θεόπομπος, των οποίων όμως δυστυχώς η εργασία δεν διασώθηκε. Υπάρχει όμως και ο Ξενοφώντας, ο οποίος με τα Ελληνικάτου συνεχίζει το έργο του μεγάλου ιστορικού.

Μια από τις αφορμές του Πελοποννησιακού Πολέμου ήταν η διαμάχη μεταξύ Κέρκυρας και Κορίνθου για την Επίδαμνο. Αυτό το περιστατικό υποδαύλισε τις ήδη εύθραυστες σχέσεις Αθήνας και Σπάρτης (Α §24-55). Τα γεγονότα της εμφύλιας σύρραξης (στάσεως) στην Κέρκυρα (Γ §69-85) συγκλόνισαν σε τέτοιο βαθμό τον Θουκυδίδη, που τα ανήγαγε ως παράδειγμα για τη φύση της επανάστασης, διατυπώνοντας με ενάργεια τα χαρακτηριστικά της στα κεφάλαια 82 και 83 του Γβιβλίου, τα οποία απαρτίζουν την γνωστή ̈παθολογία του πολέμου ̈. Τα κεφάλαια 70 μέχρι 85 αναφέρονται στον εμφύλιο πόλεμο της Κέρκυρας ανάμεσα στους ολιγαρχικούς και τους δημοκρατικούς, με τους τελευταίους να επικρατούν το 427π.Χ με την υποστήριξη των Αθηναίων.

Η Κόρινθος, προκειμένου να επεκτείνει τις εμπορικές της δραστηριότητες προς τη Δύση, είχε προβεί στη δημιουργίαορισμένων αποικιών, όπωςτο Ανακτόριο, ηΛευκάδα, ηΚέρκυρα και ηΑπολλωνία. Μάλιστα, η ίδρυση της αποικίας της Κέρκυρας έγινε πρώτα από τις άλλες και συγκεκριμένα το 730 π.Χ.Με την πάροδο του χρόνου η Κέρκυρα παρουσίασε έντονη εμπορική δραστηριότητα και απέκτησε μεγάλη ναυτική δύναμη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ανεξαρτητοποιηθεί από την μητρόπολή της. Επίσης, το 626 π.Χ. ίδρυσε και δική της αποικία, την Επίδαμνο. Οι σχέσεις της Κέρκυρας με την Κόρινθο είχαν διαρραγεί.

Το 436 π.Χ σημειώνονται εσωτερικές αναταραχές στην Επίδαμνο ανάμεσα σε δημοκρατικούς και ολιγαρχικούς. Οι δημοκρατικοί κατάφεραν να εκδιώξουν τους τελευταίους, οι οποίοι με τη σειρά τους συνασπίστηκαν με τους Ιλλυριούς, με τους οποίους γειτνίαζαν, και στη συνέχεια στράφηκαν ενάντια στην πόλη τους.

Οι δημοκρατικοί ζήτησαν να μεσολαβήσει η μητρόπολή τους, η Κέρκυρα, ώστενα λάβουν τέλος οι εχθροπραξίες. Η Κέρκυρα όμως δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημά τους. Έτσι στράφηκαν στην Κόρινθο. Οι Κορίνθιοι δέχθηκαν να βοηθήσουν, αφενός επειδή θεωρούσαν την Επίδαμνο δική τους αποικία, αφετέρου επειδή οι σχέσεις τους με την Κέρκυρα ήταν πολύ κακές. Έστειλαν λοιπόν διαμέσου ξηράς (προκειμένου να αποφύγουν πιθανή παρεμπόδιση από την Κέρκυρα στη θάλασσα) φρουρά στο πλευρό των δημοκρατικών, καθώς και εποίκους.Στη συνέχεια κερκυραϊκός στόλος καταφθάνει στην Επίδαμνο και με τελεσίγραφο απαιτεί από τους δημοκρατικούς να στείλουν πίσω την κορινθιακή φρουρά και τους εποίκους και παράλληλα να δεχθούν να επιστρέψουν οι ολιγαρχικοί.Το αίτημα αυτό δεν εισακούστηκε.

Από την πλευρά τους οι Κορίνθιοι ετοιμάζονταν συγκεντρώνοντας χρήματα, πλοία και κληρούχουςαπό τις συμμαχικές τους πόλεις, εκτός από την Σπάρτη, η οποία προτίμησε τη συγκεκριμένη στιγμή να παραμείνει ουδέτερη.Οι Κερκυραίοι αντίθετα προτίμησαν να στείλουν πρεσβεία στην Σπάρτη, η οποία και έγινε δεκτή. Η Κέρκυρα εξακολουθούσε να ζητά την απομάκρυνση των Κορινθίων από την Επίδαμνο. Σε αντίθετη περίπτωση αντιπρότεινε να επιλυθεί η υπόθεση αυτή μέσα από διαιτησία.

Από την πλευρά τους οι Κορίνθιοι, θα μελετούσαν την πρόταση των Κερκυραίων, με την προϋπόθεση,ότι οι τελευταίοι θα απέσυραν τις δυνάμεις τους από την Επίδαμνο, όπως και οι Ιλλυριοί. Οι Κερκυραίοι αυτή την φορά πρότειναν να αποσυρθούν οι δυνάμεις εκατέρωθεν και να γίνει ανακωχή. Η πρόταση αυτή δεν εισακούστηκε από τους Κορινθίους, οι οποίοι προχώρησαν την κήρυξη πολέμου ενάντια στην Κέρκυρα. Έτσι έστειλαν στην Επίδαμνο 75 πλοία με 2.000 οπλίτες. Στην πορεία, η εκστρατευτική αυτή δύναμη ναυμάχησε με 80 κερκυραϊκά πλοία στην περιοχή της Λευκίμμης το καλοκαίρι του 435 π.Χ., όπου και ηττήθηκε.Με αυτό τον τρόπο η Επίδαμνος τέθηκε υπό τον πλήρη έλεγχο της Κέρκυρας.

Οι Κερκυραίοι βέβαια δεν αρκέστηκαν σε αυτό, αλλά προχώρησαν και σε επιδρομές ενάντια σε αποικίες και συμμάχουςτων Κορινθίων. Τα επόμενα δύο χρόνια οι Κορίνθιοι τα αφιέρωσαν στην συγκρότηση ενός αξιόμαχου στόλου. Όταν οι Κερκυραίοι ενημερώθηκαν για τις προετοιμασίες των Κορινθίων, και επειδή έως τότε δεν είχαν συμμαχικούς δεσμούς με άλλες δυνάμεις, αποφασίζουν να απευθυνθούν με πρεσβεία στην Αθήνα, κάτι το οποίο έπραξαν και οι Κορίνθιοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.Οι Αθηναίοι από την πλευρά τους αφενός δεν ήθελαν να γίνουν υπαίτιοι της διάλυσης της Τριακονταετούς Ειρήνης τασσόμενοι με το μέρος των Κερκυραίων. Αφετέρου δεν τους συνέφερε να μην προσεταιριστούν μια τόσο σημαντική ναυτική δύναμη, όπως η Κέρκυρα.

Έτσι τον Σεπτέμβριο του 433 π.Χ.συνεδρίασε η Εκκλησία του Δήμου στην Πνύκα. Η ιδιαιτερότητα της συνεδρίασης αυτής ήταν,ότι χρειάστηκαν δύο ημέρες διαβουλεύσεων προκειμένου να παρθεί απόφαση. Την πρώτη ημέρα το κλίμα ήταν αρνητικό αναφορικά με το αίτημα της Κέρκυρας. Τελικά τη δεύτερη ημέρα αποφασίστηκε η σύναψη επιμαχίας και όχι συμμαχίας. Επρόκειτο για μια αμυντική δέσμευση της Αθήνας με την Κέρκυρα.Εμπνευστής της εικάζεται πως ήταν ο Περικλής, ενώ, όσοι υποστήριξαν αυτή την απόφαση, θεωρούσαν αναπόφευκτο έναν επικείμενο πόλεμο.

Έτσι λοιπόν οι Αθηναίοι έστειλαν στο πλευρό της Κέρκυρας μόλις δέκα πολεμικά πλοία με επικεφαλής τον Λακεδαιμόνιο, που ήταν γιος του Κίμωνα, τον Διότιμο και τον Πρωτέα. Η εντολή προς αυτούς ήταν σαφής. Δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να έρθουν σε σύγκρουση με τους Κορινθίους, εκτός και αν οι τελευταίοι επιχειρούσαν να πλεύσουν ενάντια στην Κέρκυρα ή σε κάποια από τις κτήσεις της. Ο μικρός αριθμός των πλοίων αποδείκνυε πως η κίνηση αυτή της Αθήνας ήταν περισσότερο συμβολική παρά στρατιωτική. Η εντολή που δόθηκε στους τρεις αρχηγούς έδειχνε τους λεπτούς χειρισμούς από την πλευρά των Αθηναίων, ώστε ναμην κλονιστεί η Τριακονταετής Ειρήνη. Μάλιστα η συγκεκριμένη επιλογή του Λακεδαιμόνιου πραγματοποιήθηκε προκειμένου να εφησυχάσει την Σπάρτη, εάν λάβουμε υπόψη μας τη στενή σχέση του πατέρα του με την πόλη αυτή.

Τον Σεπτέμβριο του 433 π.Χ. έλαβε χώρα η ναυμαχία στα Σύβοτα. Οι Κορίνθιοι με 150 πλοία, εκ των οποίων τα 90 ήταν δικά τους ενώ τα υπόλοιπα των συμμάχων τους, είχαν να αντιμετωπίσουν 110 καράβια των Κερκυραίων. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε πως στην συγκεκριμένη ναυμαχία οι πόλεις που συμμάχησαν με τους Κορινθίους ήταν μόλις δύο, η Ήλις και τα Μέγαρα, σε αντίθεση με την ναυμαχία της Λευκίμμης, όπου ήταν οκτώ. Στην περίπτωση των Συβότων, οι συμμαχικές πόλεις ήταν λιγότερες ίσως επειδή έλαβαν υπόψη τους την ήττα που υπέστη η Κόρινθος στη ναυμαχία της Λευκίμμης και ενδεχομένως να θορυβήθηκαν από την συμμαχία της Κέρκυρας με την Αθήνα. Εικάζεται επίσης πως η ίδια η Σπάρτη απέτρεψε τους συμμάχους της από του να συμμετάσχουν σε αυτή την σύγκρουση.Ενώ τα πράγματα έδειχναν δεδομένη την επικράτηση των Κορινθίων, λίγο πριν το πέρας της ναυμαχίας αντιλήφθηκαν ότι πλησίαζε δεύτερη αθηναϊκή ναυτική αποστολή,και μέσα στη σύγχυση θεώρησαν πως θα ήταν μεγάλης κλίμακας, για τον λόγο αυτό δόθηκε αμέσως εντολή να σταματήσει η επίθεση.Παρ’ όλα αυτά η εκτίμησή τους δεν επιβεβαιώθηκε, αφού επρόκειτο μόνο για είκοσι επιπλέον αθηναϊκά πλοία,.Οι Κερκυραίοι αναπτερωμένοι και έχοντας στο πλευρό τους τα 30 αθηναϊκά καράβια προκάλεσαν την επομένη τους Κορινθίους, οι οποίοι όμως δεν ανταπέδωσαν. Οι τελευταίοι γεμάτοι απογοήτευση και οργή έβαλαν σκοπό να χρησιμοποιήσουν ολόκληρη την Πελοποννησιακή Συμμαχία προκειμένου να εκδικηθούν.

Ύστερα από τη ναυμαχία στα Σύβοτα, οι Αθηναίοι ένιωθαν τη βαθιά ρήξη με την Κόρινθο και δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να επεκταθεί αυτή και στην Πελοποννησιακή Συμμαχία. Προκειμένου να αποφύγουν δυσάρεστες γι'αυτούς εκπλήξεις, προχώρησαν σε συγκεκριμένες ενέργειες. Αρχικά, σταμάτησαν κάθε δαπάνη ανοικοδόμησης με σκοπό να εξασφαλίσουν χρήματα σε περίπτωση πολέμου. Έπειταφρόντισαν τις θέσεις τους στην βορειοδυτική Ελλάδα, Ιταλία και Σικελία. Ύστερα έστρεψαν την προσοχή τους στην περιοχή της Ποτίδαιας. Σε αυτό το σημείο να θυμίσουμε πως επρόκειτο για συμμαχική πόλη της Αθήνας αλλά και αποικία της Κορίνθου. Η πόλη αυτή προκαλούσε ανησυχία στους Αθηναίους, διότι δυνητικά θα μπορούσε να εξεγερθεί με την υποστήριξη της Μακεδονίας, μια εξέγερση που θα μπορούσε να επεκταθεί και σε υπόλοιπα μέλη της συμμαχίας. Έτσι λοιπόν, οι Αθηναίοι απαίτησαν από την Ποτίδαια να γκρεμίσει τα τείχη της από την πλευρά της θάλασσας, να διώξει τους άρχοντες που έστελνε κάθε χρόνο η Κόρινθος και να στείλει ομήρους. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των πλευρών διήρκεσαν όλο τον χειμώνα, επειδή οι Ποτιδαιάτες προέβαλαν αντιρρήσεις. Ίσως ήθελαν να κερδίσουν χρόνο, διότι, όπως αποδείχθηκε, είχαν έρθει κρυφά σε συνεννόηση με την Σπάρτη,η οποία θα εισέβαλλε στην Αττική, σε περίπτωση που σημειωνόταν εξέγερση στην Ποτίδαια.

Η Επίδαμνος ήταν μια πόλη που συναντούσε κανείς στα δεξιά του, πλέοντας στο Ιόνιο πέλαγος. Στον αποικισμό της είχαν λάβει μέρος Κορίνθιοι και άλλοι Δωριείς.Με το πέρασμα του χρόνου η δύναμη των Επιδαμνίων έγινε μεγάλη και πολυάνθρωπη ̇ αλλά αφού προέβησαν σε εμφύλιες συρράξεις για πολλά χρόνια, καθώς λέγεται, εξαιτίας κάποιου πολέμου με τους βάρβαρους γείτονες αφανίστηκαν και έχασαν μεγάλο μέρος της δύναμής τους. Τελευταία, πριν από αυτό τον πόλεμο οι δημοκρατικοί εκδίωξαν τους ολιγαρχικούς, οι οποίοι αφού συνέπραξαν με τους βαρβάρους λήστευαν τους κατοίκους της πόληςκαι από τη στεριά και από τη θάλασσα. Οι Επιδάμνιοι που βρισκόταν στην πόλη, επειδή πιέζονταν πολύ, στέλνουν στην Κέρκυρα πρέσβεις, ως μητρόπολη που ήταν, παρακαλώντας αυτούς να μην τους παρακολουθούν καθώς αφανίζονταν, αλλά να τους φέρουν σε συνεννόηση με τους εξόριστους και να τερματιστεί ο πόλεμος με τους βαρβάρους. Γι’ αυτά λοιπόν εκλιπαρούσαν καθισμένοι ως ικέτες στον ναό της Ήρας. Οι Κερκυραίοι την ικεσία τους δεν τη δέχτηκαν,αλλά τους απομάκρυναν άπρακτους.

Όταν αντιλήφθηκαν οι Επιδάμνιοι ότι καμιά βοήθεια δεν θα υπήρχε προς αυτούς από την Κέρκυρα, βρέθηκαν σε αδιέξοδο για το πώς θα αντιμετωπίσουν την κατάσταση, και έστειλαν πρέσβεις στους Δελφούς και ρώτησαν εάν έπρεπε να παραδώσουν την πόλη στους Κορινθίους, ως ιδρυτές της αποικίας, και να αποπειραθούν να λάβουν κάποια βοήθεια από αυτούς.

Και ο θεός παράγγειλε σε αυτούς να την παραδώσουνκαι να τους κάνουν ηγεμόνες τους. Αφού λοιπόν ήλθαν οι Επιδάμνιοι στην Κόρινθο σύμφωνα με το χρησμό τους παρέδωσαν την αποικία, και αφού υπενθύμισαν ότι ο ιδρυτής της αποικίας τους ήταν Κορίνθιος και αφού ανακοίνωσαν τον χρησμό, τους παρακαλούσαν να μην αφεθούν να καταστρέφονται, αλλά να γίνουν δεκτικοί στη βοήθειά τους.Οι Κορίνθιοι ανέλαβαν να τους βοηθήσουν από τους Κερκυραίους, και από την άλλη διότι μισούσαν τους Κερκυραίους, αφού ενώ ήταν άποικοι φέρονταν ανευλαβώς προς τη μητρόπολη. Πράγματι, ούτε στις κοινές πανηγυρικές εκδηλώσεις απέδιδαν τις οφειλόμενες τιμές ούτε κατά τις θυσίες άρχιζανμε Κορίνθιο αντιπρόσωπο,όπως άλλες αποικίες, περιφρονώντας τους και επειδή εκείνο το χρονικό διάστημα σχετικά με την πολεμική προετοιμασία ήταν δυνατότεροι.

Τελικά οι Κορίνθιοι και οι σύμμαχοί τους αναχώρησαν με τα πλοία τους ηττημένοι. Οι Κερκυραίοι ήταν πλέον κυρίαρχοι της θαλάσσιας εκείνης περιοχής.Έπειτα, αφού έπλευσαν στη Λευκάδα (κορινθιακή αποικία),λεηλάτησαν τμήμα του νησιού. Στη συνέχεια, έβαλαν φωτιά στην Κυλλήνη,155το λιμάνι των Ηλείων, επειδή είχε συνδράμει την κορινθιακή αποστολήμε πλοία και χρήματα.Μετά τη ναυμαχία, το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου κυριαρχούσαν οι Κερκυραίοι στη θάλασσα κάνοντας συνεχώς επιδρομές και προκαλώντας φθορές στους συμμάχους των Κορινθίων. Οι Κορίνθιοι από την πλευρά τους, όταν το καλοκαίρι έφθανε προς το τέλος του,επειδή υπέφεραν οι σύμμαχοί τους, έστειλαν στρατό και πλοία και στρατοπέδευσαν στο Άκτιο και στην περιοχή του Χειμερίου στη Θεσπρωτία, προκειμένου να προστατέψουν τη Λευκάδα και όσες άλλες πόλεις ήταν φιλικές προς αυτούς. Αντίθετα, οι Κερκυραίοι έστησαν στρατόπεδο απέναντι, στην περιοχή της Λευκίμμης, με στρατό και στόλο. Και οι δύο πλευρές κράτησαν ουδέτερη στάση μέχρι το πέρας του καλοκαιριού. Όταν ήρθε ο χειμώνας, και οι μεν και οι δε επέστρεψαν στα πατρικά τους εδάφη.

434 π. Χ.: Ολόκληρο τον χρόνο που ακολούθησε τη ναυμαχία καθώς και τον επόμενο, οι Κορίνθιοι οργισμένοι με τον πόλεμο ενάντια στους Κερκυραίους ναυπηγούσαν πλοία και ετοίμαζαν ισχυρότατο στόλο προσελκύοντας κωπηλάτες από την Πελοπόννησο αλλά και την υπόλοιπη Ελλάδα έναντι αμοιβής.Οι Κερκυραίοι, όταν πληροφορήθηκαν την προετοιμασία των Κορινθίων, φοβήθηκαν και, επειδή δεν είχαν συμμάχους ανάμεσα στους Έλληνες, ούτε είχαν ενταχθεί στην αθηναϊκή ή την Σπαρτιατική Συμμαχία, αποφάσισαν να στραφούν στους Αθηναίους καινα γίνουν σύμμαχοί τους, προσπαθώντας με αυτόντον τρόπο να κερδίσουν κάποια βοήθεια από αυτούς.Όταν οι Κορίνθιοι έμαθαν αυτά, έστειλαν στην Αθήνα πρέσβεις, με σκοπό να εμποδίσουν να ενωθεί η ναυτική δύναμη των Κερκυραίων με εκείνη των Αθηναίων, γεγονός το οποίο δεν θα τους επέτρεπε να διαχειριστούν τον πόλεμο όπως θα ήθελαν.Όταν συγκλήθηκε η Εκκλησία του δήμου,οι δύο πλευρές αντάλλαξαν τα επιχειρήματά τους. Ο Θουκυδίδης τα αναμεταδίδει λεπτομερώς με δημηγορίες.

Οι Κερκυραίοι συγκρούονταν μεταξύ τους, όταν ήλθαν σε αυτούς,εκείνοι (που είχαν συλληφθεί) στις ναυμαχίες της Επιδάμνου,αφού αφέθηκαν ελεύθεροι από τους Κορίνθιους, με το πρόσχημα ότι οι πρόξενοι (της Κέρκυρας) στην Κόρινθο πλήρωσαν ως εγγύηση οκτακόσια τάλαντα, στην πραγματικότητα όμως διότι είχαν πειστεί να προσεταιρίσουν την Κέρκυρα στην Κόρινθο.Και δραστηριοποιούνταν αυτοί πλησιάζοντας καθέναν από τους πολίτες, με σκοπό να αποσπάσουν την πόλη από τους Αθηναίους. Όταν έφτασαν ένα αθηναϊκό και ένα κορινθιακό πλοίο μεταφέροντας πρέσβεις, αφού έγινε δημόσια διαβούλευση, οι Κερκυραίοι ψήφισαν αφενός να παραμείνουν σύμμαχοι με τους Αθηναίουςμε βάση τα συμφωνηθέντα, αφετέρου να είναι φίλοι με τους Πελοποννησίους, όπως και προηγούμενα. Στη συνέχεια, αυτοί οι άνδρες οδήγησαν σε δίκη τον Πειθία (ο οποίος αυτοπροσδιοριζόταν πρόξενος316των Αθηναίων, χωρίς να τον έχουν ορίσει οι τελευταίοι, ενώ ταυτόχρονα ήταν και αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης) κατηγορώντας τον ότι επιδιώκει να υποδουλώσει την Κέρκυρα στους Αθηναίους.Αυτός, αφού αθωώθηκε, κατήγγειλε τους πέντε πιο πλούσιους άνδρες από αυτούς ισχυριζόμενος πως κόβουν στηρίγματα318από τα τεμένη του Δία και του Αλκίνου.

Η αποζημίωση για κάθε ένα στήριγμα ήταν ένας στατήρας.Αυτοί, αφού καταδικάστηκαν, κάθισαν ως ικέτες στους ναούς εξαιτίαςτου μεγέθους του προστίμου ζητώντας να το αποπληρώσουν τμηματικά. Ο Πειθίας (επειδή τύγχανε να είναι μέλος της βουλής) την πείθει ώστε να εφαρμόσει το νόμο. Αυτοί από την πλευρά τους, επειδή εμποδίζονταν από το νόμο και συνάμα μάθαιναν πως ο Πειθίας, όσο είναι μέλος της βουλής, είχε ως σκοπό να πείσει τον λαό να έχουν τους ίδιους φίλους και εχθρούς με τους Αθηναίους, συνεργάστηκαν και, αφού εφοδιάστηκαν με εγχειρίδια και εισήλθαν ξαφνικά στη βουλή, σκότωσαν τον Πειθία καθώς και άλλους εξήντα βουλευτές και ιδιώτες.

Όσοι είχαν την ίδια γνώμη με τον Πειθία, λίγοι στον αριθμό, κατέφυγαν στην αθηναϊκή τριήρη που παρέμενε στο λιμάνι.

Αφού έπραξαν αυτό και συγκάλεσαν τους Κερκυραίους, είπαν πως, όσα έγιναν, ήταν βέλτιστα και πως ο κίνδυνος να υποδουλωθούνστους Αθηναίους ήταν μικρός. Στο εξής να παραμένουν ήσυχοι και να μην δέχονται κανέναν από τους δύο, εκτός και αν ερχόταν με ένα καράβι,ενώ η παρουσία περισσοτέρων θα θεωρούταν εχθρική. Όταν είπαν αυτά, ανάγκασαν τους πολίτες να επικυρώσουν την άποψη αυτή. Στη συνέχεια στέλνουν αμέσως στην Αθήνα πρέσβεις προκειμένου να διηγηθούν όσα συνέβησαν, με τον τρόπο που τους συνέφερε,αλλά και να πείσουν, όσους είχαν καταφύγει εκεί, να μην κινηθούν εναντίον τους και φτάσουν σε αντεκδίκηση από την πλευρά της Αθήνας.

Όταν ήρθαν οι πρέσβεις, οι Αθηναίοι, αφού τους συνέλαβαν ως υποκινητές στάσης μαζί με όσους είχαν πείσει, τους τοποθέτησαν στην Αίγινα. Παράλληλα, εκείνοι οι οποίοι είχαν την εξουσία στην Κέρκυρα, όταν έφτασε κορινθιακή τριήρης με Λακεδαιμόνιους πρέσβεις, επιτέθηκαν στους δημοκρατικούς και στην μάχη που έλαβε χώρα κατάφεραν νανικήσουν.Όταν ήρθε η νύχτα, οι δημοκρατικοί κατέφυγαν στην ακρόπολη καθώς και στα υψηλότερα σημεία της πόλης όπου αφού συγκεντρώθηκαν, οχυρώθηκαν, ενώ διατηρούσαν το Υλλαικό λιμάνι.Οι ολιγαρχικοί από την πλευρά τους κατέλαβαν την αγορά,όπου πολλοί από αυτούς διέμεναν, καθώς και το λιμάνι πλησίον αυτής προς τη στεριά.